De cirkel gesloten

Er moeten keuzes gemaakt worden. Zelfs tijdens een reis als dit, waarbij het lijkt alsof er tijd genoeg is om vanalles te zien en te doen. Afstanden zijn groot en wil je iets zien, dan moet je vaak een flink eind rijden om daarna dezelfde weg weer terug te nemen. Dat kost tijd. We vragen ons af waar onze prioriteiten liggen; bij veel bezienswaardigheden bezoeken of bij het wat rustiger aan doen. Na verloop van tijd lijkt het in je opnemen van mooie dingen steeds minder goed te lukken, waarschijnlijk door het teveel aan moois dat je ziet. We kiezen ervoor het wat rustiger aan te doen.

Ten zuiden van Trofors in Noorwegen steken we de grens naar Zweden weer over, waar precies op de grens wegens wegwerkzaamheden het asfalt ophoudt en we bijna 20 km. over een erg slechte onverharde weg moeten rijden. We hobbelen over enorme kiezels en door grote gaten. Zowel een aanslag op onze banden als het servies in de kastjes, dat zodra we straks de kastdeurtjes openen naar beneden komt vallen. Omkeren heeft geen zin, er zijn geen andere wegen in de buurt. Over deze 20 km. doen we een dik uur. We hebben van dit soort wegen nog wel eens langere trajecten meegemaakt. Het eist veel geduld en veroorzaakt veel binnensmonds gemopper.
We zakken een flink stuk in zuidelijke richting af en rijden via Krokom langs de westkant van het meer Storsjön waar we een overnachtingsplek vinden. Volgens de Zweden huist er een monster in het meer, het zusje van Loch Ness welteverstaan. Nu hebben wij ons laten vertellen dat de Zweden wel een slokje lusten en we gaan er maar vanuit dat degenen die het monster gesignaleerd hebben een aardig aantal slokjes op hadden. Na een monsterloze, maar wel zeer fotogenieke nacht (Rini staat ‘s morgenvroeg om 4.30u. buiten om de zonsopgang te fotograferen), rijden we de weg naar Funäsdalen op. Niet ver daarvandaan nemen we de afslag naar Tännäs, de hoogvlakte op. Daar overnachten we op de hoogvlakte tussen enorme kuddes rendieren. Het zijn de zuidelijkste rendierkuddes van Scandinavië die door de Samen gehoed worden. De dieren lopen links en rechts langs onze camper, vaak gecoördineerd door een van de oudere rendiermannetjes die ervoor zorgt dat de kudde bij elkaar blijft. Daarbij stoot hij vreemde keelklanken uit die ons grappig in de oren klinken, maar voor de kudde vast en zeker begrijpelijke taal is. Fantastisch om dat van zo dichtbij te kunnen zien en horen.
De volgende ochtend ontmoeten we een jong Nederlands stel en hun hond die door Zweden rondreizen. Zij zijn van plan naar Zweden te emigreren en we raken de rest van de ochtend met hen aan de praat, waarbij het gesprek een dusdanige wending neemt die aan beide kanten veel emoties losmaakt. Bij het afscheid schudden we elkaar de hand en wensen we hen het allerbeste toe bij het opbouwen van een nieuw bestaan. Ietwat verwonderd rijden we bij hen vandaan. Verwonderd, omdat er zomaar uit het niets, midden op de verlaten hoogvlakte een diepgaand gesprek met totale vreemdelingen gevoerd kon worden. Ergens op de hoogvlakte passeren we een kruising waar we drie maanden geleden, aan het begin van onze reis zijn afgeslagen om aan ons avontuur te beginnen. We beseffen dat we op dit punt een cirkel gesloten hebben. Een grote, weliswaar vreemd gevormde cirkel, waar we de komende maanden vast nog wel een stukje bij aan plakken.
Vanaf de hoogvlakte strijken we in Idre neer op een camping gerund door een Nederlands echtpaar. De camping biedt een goede uitvalsbasis voor wandelingen in een gebied dat we graag willen verkennen. De wandelschoenen worden tevoorschijn gehaald om dit keer voetsporen achter te laten in het natuurreservaat bij Nipfjället. Het is prachtig wandelen tussen de Nipfjället bergen en de Städjan, een eenzame piek die boven alles uitsteekt. Op de terugweg doemt er een onweersbui achter ons op, iets wat ons onze pas behoorlijk doet versnellen. Behalve ons tweeën is er op deze hoogvlakte niets wat als bliksemafleider zou kunnen fungeren en die wetenschap maakt ons niet echt blij. Gelukkig trekt de bui parallel aan ons voorbij, maar we houden hem nog steeds nauwlettend in de gaten. De windrichtingen tussen de bergen willen nog wel eens alle kanten op dwarrelen. Uiteindelijk komen we vergezeld door een stralende zon bij de camper aan.
Nu we toch op deze plek zijn doen we wat veel andere toeristen ook doen, langs Nipgubben rijden. Nipgubben is een soort trolletje dat in de bergen van Nipfjället woont en een goedaardig karakter heeft. Maar hij misleidt de mensen wel graag. Er staat een klein standbeeld van hem langs de weg en op dit punt moet je de auto in z’n vrij zetten en afwachten. De auto rolt dan vanzelf heuvelopwaarts. Dat denkt iedereen tenminste. Vanuit je auto ziet het er inderdaad uit alsof je heuvelopwaarts gaat, maar dat is gezichtsbedrog. In werkelijkheid loopt de weg iets af, maar met het blote oog is dat op de een of andere manier niet te zien. Nipgubben doet zijn misleidende werk en iedereen trapt er in.
Behalve Nipgubben heeft het zonlicht ons tot nu toe ook de hele reis misleid. Wanneer we ‘s nachts wakker werden wisten we nooit hoe laat het was omdat het licht bleef. Ons dag- en nachtritme heeft hier nogal eens onder te lijden gehad. Nu we weer zuidelijker zijn, wordt het ‘s nachts weer een paar uur redelijk donker. Daardoor slapen we beter en krijgen het ritme van dag en nacht weer te pakken. En dat ritme heb je nodig, zelfs tijdens een reis als dit.

Rini en Elly