De bijzondere reis met Willie, John en Henk

Iedere keer wanneer we tijdens onze reis met onze camper op weg gingen was daar het gevoel van verwachting. Wat zouden we deze dag zien en beleven? Wie en wat komen we tegen en waar komen we aan het eind van de dag terecht? Willie Nelson en John Denver, muziek waar we thuis eigenlijk weinig naar luisteren, gingen met ons mee op reis als muzikale begeleiding voor onderweg. Dit omdat hun liedjes zo goed bij de sfeer van de eindeloze bossen, wegen en de onherbergzame en verlaten gebieden pasten. En omdat je er heerlijk met mee kon zingen. Regelmatig galmden we aan het begin van de dag met Willie mee:

On the road again
Goin’ places that I’ve never been
Seein’ things that I may never see again…

Ja, dat was het ware rondreis-gevoel.

Rijdend over de Duitse autobaan op weg naar huis hebben we Willie en John weer naar hun cd-hoesje verbannen en denken na over het dubbele gevoel dat ons plaagt: aan de ene kant willen we graag naar huis, aan de andere kant missen we het avontuurlijke reizen door Scandinavië. We zeggen gekscherend tegen elkaar: ‘Zullen we omkeren en weer naar het noorden teruggaan? Wat let ons?’
Het avontuur blijft lokken, maar dat bewaren we toch liever voor een andere keer als we weer volledig kunnen opgaan in alles wat Scandinavië te bieden heeft. Ja, af en toe benijden we de inwoners daar om de uitgestrekte, prachtige natuur, de ruimte, de rustige wegen en de mentaliteit. En toch kunnen we niet wachten om na vier maanden onze kinderen en kleinkind in de armen te sluiten, om te horen hoe het met ze gaat en gezellig met elkaar rond de tafel te zitten.
Dubbel is het. Zou iedereen dat hebben die toebedeeld is met een licht avontuurlijke tic en een lange en mooie reis heeft gemaakt? Maar zodra we over de drempel van ons chaletje stappen voelen we ons er meteen thuis. Zodra we onze kinderen en kleinkind omarmen weten we dat het goed is om terug te zijn. Ze hebben ons meer gemist dan we beseften en het is fantastisch om tijdens een gezamenlijke maaltijd in levende lijve met ze te kunnen praten i.p.v. via een beeldscherm waar ze zo nu en dan de vorm aannamen van een onduidelijke legpuzzel en het geluid nogal eens te wensen overliet. Wat dat betreft hebben wij ook onze mis-momenten gekend.

In ons vorige verslag hebben we uitgelegd waarom we Noorwegen achter ons hebben gelaten en in dit laatste verslag kunnen we alleen maar zeggen dat we een onvergetelijke en indrukwekkende reis hebben gemaakt.
Nu genieten we van het comfort van ons eigen huisje. Geen campingdouches meer (kunnen er een boek over schrijven), onze eigen wasmachine waar ik niet steeds naar toe hoef te rennen om te kijken of de was klaar is of per ongeluk het deurtje opentrek terwijl de machine nog vol water staat. Afwassen in onze eigen schone keuken, geen onhygiënische toestanden meer én iedere nacht een vaste slaapplaats waar ik bovendien met gemak uit bed kan stappen zonder eerst over mijn echtgenoot heen te moeten klimmen en daarna naar beneden te klauteren en vice versa. Toch neem je dat allemaal voor lief als je op reis bent. Het is op dat moment bijzaak.
Een van mijn broers (van Elly) liet ons weten dat het juist dit soort dingen zijn die het thuiskomen na een lange reis vergemakkelijken omdat je je eigen huisje dan weer meer waardeert. Hij heeft gelijk. Dingen die we thuis als vanzelfsprekend beschouwden, ervaren we nu als luxe.
Dan waren er nog vier maanden geen tv. We zijn nu thuis en missen hem nog steeds niet. Onderweg hielden we ons bezig met o.a. het lezen van boeken, dvd’s kijken, plannen maken voor de komende dagen en de website bijhouden. Dat was voldoende. ’s Avonds mochten Willie Nelson en John Denver eindelijk hun mond houden en werd er naar rustigere muziek geluisterd. Zoals Silje Nergaard, een Noorse zangeres of Paul Carrack, en de prachtige cover-vertolkingen van George Michael in ‘Songs from the last century.’ (Michel, nog heel erg bedankt dat je ons luister-repertoire met deze muziek hebt uitgebreid).

Wat was ons meest bijzondere moment, wordt er wel eens gevraagd. Momenten die in ons geheugen gegrift staan. We zouden het niet weten, het waren er zoveel dat we het niet bij één moment kunnen laten. Waren het de bevroren watervallen of de ijzige kou op de steile kliffen van de overweldigende Noordkaap? Of het verkennen van het bijzondere Noordkaapeiland met zijn vriendelijke en gastvrije bevolking? Misschien de witte zandstranden op de Lofoten of voor het eerst in ons leven een walvis zien. Is het de prachtige natuur ontdekken bij Abisko Nationaal Park of een zwoele zomeravond op de Poolcirkel en daar een steenmannetje voor onze kinderen bouwen? Ontmoetingen met mensen onderweg, wandelingen in de wildernis, de enorme kuddes rendieren en de schitterende zonsondergang in het kleine dorp Elgå aan het Femundmeer. Er is zoveel om uit te kiezen…
We hebben deze hele reis als bijzonder ervaren, vooral omdat we de mogelijkheid hadden zoiets te kunnen ondernemen. We kijken er met een heel goed gevoel op terug.

Na 13.000 km. zijn we heelhuids thuisgekomen waar we werden verwelkomd met kleurrijke planten op ons terras en bloemen in de woonkamer. Dank je wel lieve Laura, Ingrid, Michel, Luca en Gerard en Greet. Dat was een hartverwarmend thuiskomen voor ons! En bedankt ieder die zo goed voor ons huisje heeft gezorgd!
Dank je wel Wim en Ria hoe jullie ons bij thuiskomst hebben opgevangen en ons een luisterend oor hebben geboden. Dat werd als heel prettig ervaren.
En beide broers en schoonzussen (van Elly), tijdens onze reis hebben we regelmatig aan jullie gedacht wanneer we dingen tegenkwamen waar jullie vast helemaal weg van zouden zijn.
Dank je wel iedereen, bekend of onbekend, die ons via onze website heeft gevolgd. We zullen het missen, het samenstellen van verslagen en foto’s en de reacties hierop.

Ter afsluiting voegen we nog een aantal mooiste momentfoto’s toe (waarvan het merendeel nog niet eerder op onze website geplaatst is) en een tekst van zeezeiler Henk de Velde. Behalve Rini kan ook ik mezelf goed vinden in zijn nuchtere en zeer ware uitspraken:

Ik zoek geen geluk. Ik ben slechts een dromer die zijn dromen in vervulling wil zien gaan.
Waarbij lang niet alles zo gebeurt als ik me had voorgesteld. Maar dat is bij niemand.

Henk de Velde


Rini en Elly