Last-minute

Last-minute

Wat zou jij doen als het dagen en dagen bleef regenen, de lucht als een grijze, grauwe deken zich boven je uitstrekt, wolken zo laag hangen dat je het gevoel hebt te moeten bukken wil je ze niet raken. Wat zou jij doen als de temperatuur ver beneden het zomerse niveau ligt en de grasmatten van de campings in een modderpoel veranderd zijn waar de camper bijna tot aan de velgen in wegzakt?
De gaan je gedachten uit naar warme en zonnige oorden, naar stiekem een last-minute naar de zon boeken. Je kijkt elkaar aan en komt tot de conclusie dat het genoeg is geweest. Waarom letterlijk aan blijven modderen terwijl in Denemarken met z’n mooie, ruime zandstranden de zon schijnt en de temperatuur wel een zomers niveau heeft volgens de weerberichten.

We bevinden ons in het Setesdal in Zuid-Noorwegen waar we nog heel wat van plan waren wat betreft wandelen en bezienswaardigheden bezoeken, maar het slechte weer gooit roet in het eten. En niet alleen in het Setesdal, ook voordat we dit dal bereikten viel de regen met bakken tegelijk uit de lucht en moesten we helaas al onze voorgenomen activiteiten schrappen. Geen wandelingen op de Hardangervidda, de grootste hoogvlakte van Europa, of op de Haukelifjell aan de voet van de Hardangervidda. Twee gebieden met overweldigende natuur waar we wel eens wat nader kennis mee wilden maken, maar waar het ons niet vertrouwd leek met slecht weer op stap te gaan. En ook de weersvooruitzichten bieden geen perspectieven. Het weer is weliswaar stabiel te noemen, het regent aan een stuk door. Alleen in de tunnels is het droog. We hebben zelfs het geluk bijna 25 km. lang geen regen op ons dak te krijgen. De Laerdaltunnel is met z’n bijna 25 km. de langste en meest veilige tunnel van Europa. Om de zoveel kilometer schijnt er een helblauw licht, waarin de tunnel in een ijsgrot veranderd lijkt te worden. Dit om de automobilisten alert te houden.

Maar om terug te komen op het Setesdal, van daaruit is het een uur rijden naar Kristiansand aan de Noorse zuidkust, waar vandaan de veerboten naar Denemarken vertrekken. We pakken onze spullen en staan binnen no-time op de terminal van de Color Line om een ticket te kopen. De eerstvolgende overtocht overdag is twee dagen later. We willen liever niet ‘s avonds laat of ‘s nachts de oversteek maken anders kunnen we in Denemarken niet meer op tijd een plek voor de nacht vinden. Na het boeken van de overtocht gaan we op zoek naar een camping bij Kristiansand. Dat blijkt nog een hele opgave te zijn. Geen plek meer op de camping of voor één nacht i.p.v. twee nachten, modder, modder, modder (komen we niet vast te zitten?), slagbomen die ‘s morgens niet op tijd opengaan zodat we niet op tijd bij de veerboot kunnen zijn enz. We kijken elkaar weer aan en Rini verwoordt wat ik denk: waarom boeken we de ticket niet om naar de eerstvolgende overtocht, al is dat ‘s nachts? We zijn het zoeken naar een slaapplaats beu en eensgezind rijden we terug naar de terminal waar het een kleine moeite is om de ticket over te zetten in een andere overtocht. Binnen vijf minuten staan we weer buiten met een ticket voor dezelfde avond. We hebben geluk, de veerboot had al bijna moeten vertrekken maar heeft zo’n twee uur vertraging en is voorlopig nog in geen velden of wegen te bekennen. Dat geeft ons de tijd om nog rustig iets te eten en wat spulletjes voor aan boord bij elkaar te zoeken.
Om 21.45u. vertrekken we met de Super Speed van de Color Line vanuit Kristiansand, die ons in ruim drie uur tijd naar Hirtshals in Denemarken zal brengen. Staand op het achterdek kijken we naar de contouren van Kristiansand en de omringende heuvels die steeds meer vervagen om uiteindelijk één te worden met de grijze avondlucht. Met gemengde gevoelens laten we Noorwegen achter ons en in gedachten passeren allerlei gebeurtenissen van de vier maanden onderweg de revue. Vier maanden waarin we ontzettend veel gezien en beleefd hebben en nog steeds staan er dingen op ons verlanglijstje die we, als we er ooit terugkomen, willen zien of doen. Maar het is genoeg geweest, mede door het slechte weer, maar ook omdat ons waarnemingsvermogen steeds minder wordt naarmate we langer op reis zijn. We zien alles wel maar het dringt niet echt meer tot ons door en dat is jammer. Toch zijn we dik tevreden over de reis en we vertellen elkaar nog steeds staand aan de reling wat voor ieder van ons de mooiste en meest bijzondere momenten van de reis zijn geweest. Dat blijken er nog heel wat te zijn. Hoe langer we het erover hebben, hoe meer ons te binnen schiet. Noorwegen is al lang uit zicht verdwenen als we naar binnen gaan en ons tegoed doen aan een grote bak verse frites, iets wat we al heel lang niet meer gehad hebben. We shoppen nog wat in de taxfree winkel en voor we het weten komen we rond 1.00u. in Hirtshals aan. De campings zijn om deze tijd uiteraard gesloten en zodoende overnachten we samen met andere campers en caravans op een grote parkeerplaats dichtbij de bootterminal waar vrachtwagens staan om zich bij de douane te melden. Het lijkt ons de meest veilige plek. ‘s Morgens om 5.00u. worden we luidruchtig gewekt door startende vrachtwagens en als we dan toch niet meer kunnen slapen vertrekken wij ook om op een normale parkeerplaats langs de weg te kunnen ontbijten en hopelijk iets wakkerder te worden. We voelen ons alsof we een enorm feest hebben gehad en flink zijn doorgezakt. Misschien is dat normaal na een maandenlange reis?
Ergens in de middag komen we op een camping in Nørre Lyngvig aan de Deense westkust aan. Het is er zonnig, warm en ‘s zomers, precies zoals het weerbericht beloofd had. De camping ligt tegen de duinen aan en het enorme zandstrand, waar genoeg ruimte is voor iedereen, strekt zich voor ons uit. Niets geen overvolle stranden zoals bij ons in Nederland, maar eindeloos veel ruimte. We rennen op blote voeten de duinen af naar het strand en plonzen met onze blote benen door de aanrollende golven heen. We voelen ons als twee kleine kinderen die een dagje naar het strand mogen. De handdoeken worden in het mulle zand uitgespreid en dan is het een kwestie van zon en warmte absorberen. Wat hebben we dat gemist! De ene dag nog in het druilerige, koude Noorwegen, de volgende dag op een zonovergoten strand. Het voelt alsof we een last-minute reis geboekt hebben.

Rini en Elly