Een zeezeiler als voorbeeld

En toch hou ik van het koninkrijk van de stilte. Lawaai stoort op den duur toch meer. Hier in de absolute stilte realiseer ik me in wat voor wereld van lawaai wij leven. Lawaai, dat de geest stil doet staan. Lawaai leidt je af.

In stilte hoor je diep in je binnenste, heel ver weg het geluid van de waarheid. In de stilte stap ik in het meest verborgene van mijn zijn …………… Dan luister ik en realiseer me mijn nietigheid en het proces van mijn bestaan.

Henk de Velde


Bij het schrijven van dit stukje zijn we ruim drie maanden onderweg en voor onze begrippen alweer een stuk zuidelijker in Noorwegen. Het wordt tijd dat ik, Rini, ook eens een stukje op de website zet. Alles wat jullie tot nu toe aan reisverslagen gelezen hebben, komt van Elly haar schrijfhand, zoals jullie vast wel begrepen hebben. Zelf maak ik liever de foto’s voor de website.

In de ruim 12.000 km. die we tot nu toe hebben afgelegd, hebben we heel wat gezien en beleefd. Via de verslagen en de foto’s laten we jullie zien hoe geweldig we het naar ons zin hebben en hoe we genieten van de overweldigende natuur.
Het lezen van boeken is o.a. een vorm van tijdverdrijf bij eventueel wat minder mooi weer of gewoon voor het slapen gaan. Het wordt namelijk toch niet donker ‘s nachts. Het laatste boek dat ik gelezen heb, was ‘Zwaaien naar Bluff’ van de wereldzeezeiler Henk de Velde. Velen mogen hem niet om zijn wat vreemd gedrag. Maar wanneer je zijn boeken leest, schuilt daar een heel ander persoon achter. De manier waarop hij in het leven staat en de denkwijze over de mens in het algemeen spreekt mij enorm aan. Ik heb daarom al zijn boeken die hij heeft uitgebracht gelezen. Zijn verhalen zijn boeiend om te lezen, over het aandoen van onbewoonde eilandjes met witte stranden en palmbomen, het ankeren in prachtige baaien, om jaloers op te worden. Maar zijn zeereizen kennen ook minder mooie momenten, zoals stormen op zee maar ook windstiltes. De bijna aanvaringen op een ijsberg onder water of op een slapende walvis. Zijn wereld-omzeiling eindigde helaas door een frontale aanvaring op een in zee drijvende container. Hij overleefde de aanvaring gelukkig maar net, maar zijn zeilschip de ’Zeeman’ was onherstelbaar beschadigd.
Nu dacht ik, Elly beschreef tot nu toe alleen de mooie momenten. Maar ook wij hebben minder mooie momenten gekend. Wij hebben dan ook een soort haat-liefde verhouding met de Scandinavische landen gekregen. Daarom wil ik het jullie niet onthouden om van deze mindere momenten tijdens onze reis een beknopt verslag te doen.

In de eerste maand hadden we schitterend zonnig weer, maar naarmate we noordelijker kwamen nam het mooie weer af. Vooral in Fins Lapland was het zeer koud. Er lag nog heel veel sneeuw en de meren en rivieren waren nog bedekt met een flink pak ijs. Sub-arctisch klimaat. Dat is iets wat we graag een keer wilden zien, maar omdat in het vroege voorjaar in het noorden de campings nog gesloten zijn, voor zover er al campings waren, was het vaak zoeken naar een geschikte overnachtingplaats. Als het niet anders kon, zochten we een plek om vrij te kamperen. Het liefst daar waar al meerdere kampeerders gingen overnachten. De vroege vogels net als wij. Vaak was het dan koud en stormachtig en ging de nachttemperatuur behoorlijk omlaag. Alles wat dicht kon ging dan dicht in de camper. De isolatiefolie werd op de cabineramen aangebracht, het tussengordijn en de verduisteringsgordijnen gingen dicht en het kacheltje en de waxinelichtjes aan voor de warmte. De koelkast kon vanwege de kou uit blijven. Als extra werden slaapzakken over het dekbed gelegd en met dikke sokken aan in bed konden we de vrieskou trotseren.
Nog verder naar het noorden toe waren het soms erg slechte of soms, wegens wegwerkzaamheden, onverharde wegen met stenen zo groot als een vuist. De camper is daardoor behoorlijk op de proef gesteld. Controle op alle bewegende onderdelen en banden moest dan ook regelmatig gebeuren.
Het rijden in het noorden is ook behoorlijk vermoeiend. De wegen liggen er op een verhoging van zo’n 1 tot 1,5 mtr. hoogte, wat betekent dat de weg meteen naast de witte zijlijn naar beneden duikt. Naast de weg raken wordt daardoor enorm afgestraft doordat je meteen omkantelt. Wanneer je onderweg een paar campers op de kant naast de weg hebt zien liggen, wordt je daar niet vrolijk van. Mijn verantwoordelijkheidsgevoel steeg dan ook met de dag en de concentratie mag geen moment wegvallen. Dan zijn er nog de rendieren die regelmatig de weg oversteken en je flink in de ankers doen gaan. Om over elanden nog maar te zwijgen. Een volwassen eland is namelijk groter dan een paard. Wat er gebeurt als je die voor de camper krijgt, mogen jullie zelf invullen. Zeker wanneer je weet dat er zo’n 4000 aanrijdingen met elanden per jaar plaats vinden, waarvan nog teveel met slechte afloop.

Tijdens de klim naar de Noordkaap moesten we alle zeilen bijzetten. Naarmate we hoger kwamen, zakte de lucht dicht en belandden we in een zeer dichte mist. We konden slechts een meter of zes voor ons uitzien en dat met diepe afgronden zonder vangrail naast ons. Van omkeren was geen sprake, is simpelweg de ruimte niet voor. Eenmaal boven stond er zo’n harde storm dat we even dachten dat de camper zou omwaaien. Ik ben uit de camper gestapt om een geschikt plekje voor de nacht te vinden, maar door de ijzige storm moest ik terug naar de camper die vanwege de dikke mist bijna niet terug te vinden was, ook omdat ik mijn gevoel van richting volledig kwijt was. Omdat het onverantwoord was daar te blijven, hebben we besloten weer door de mist naar beneden te gaan. Ooit heb ik gehoord of gelezen dat er caravans op de Kaap omver zijn geblazen en iedereen de Kaap moest verlaten. Nu pas kan ik me dat goed voorstellen.
Enkele dagen later zijn we weer naar boven gereden. Het was wel koud maar de mist was verdwenen. Er stond nog steeds een behoorlijke wind zodat we eenmaal buiten, onze thermokleding/ondergoed, handschoenen en muts goed konden gebruiken en alles wat dicht kon in de camper ging weer dicht. Die nacht stonden we alleen op de Noordkaap, wat een zeer bijzonder moment was. Nu, in de zomermaanden staan er iedere avond zo’n vijftig bussen vol met mensen op de Noordkaap en alle campers en caravans die nog naar boven gaan om een glimp van de middernachtzon hopen te kunnen opvangen. Maar ondanks de kou en de wind hebben we enorm genoten van dat speciale moment. Wij samen, alleen op dat noordelijkste puntje van Europa, waar normaalgesproken per jaar gemiddeld 260.000 mensen de Noordkaap bezoeken. Heel bijzonder!

Ondertussen is het vakantiegevoel een beetje verdwenen. Het reizen is nu meer een manier van leven geworden. Het in ons opnemen van alle mooie dingen onderweg lukt steeds minder goed, waarschijnlijk omdat we al zoveel gezien hebben. Het is steeds weer zoeken naar een veilige en geschikte slaapplaats. Waar kunnen we een was draaien? Waar kan ik mijn toilet legen? Waar kunnen we vooral schoon drinkwater tanken? Hygiëne is soms ver te zoeken (ik zal jullie de details besparen), zowel op campings als onderweg. De spanning van het uitblijven van een tankstation wanneer de dieseltank leeg raakt. Soms is de volgende (lees: geschikte en niet verroeste) pomp pas over een paar honderd kilometer. Het zien te vinden van een supermarktje wanneer de koelkast leeg raakt of wanneer de gasflessen bij bittere kou leeg raken en we nooit zeker weten waar een wisselplaats is. Honderden kilometers rijden naar een camping; eindelijk douchen, haar wassen, de was doen, dingen die thuis zo gewoon zijn, maar bij de plek aangekomen blijkt de camping allang niet meer te bestaan. Dan rij je toch nog een kilometertje of honderd verder. Al deze dingen die heel normaal zijn in Nederland, zijn boven de Poolcirkel een stuk minder vanzelfsprekend.

Vanaf de Noordkaap, zakken we via Noorwegen af in zuid-westelijke richting. Dit gaat gepaard met regen, regen en nog eens regen. Elke morgen bij vertrek in de zenuwen zitten of je niet met de camper vast komt te zitten bij het verlaten van je plek (wat al een paar keer gebeurd is).
Nadat we in de stad Tromsø zijn weggespoeld reisden we verder zuidwaarts naar de eilandengroep de Lofoten en de Vesterålen, wat nog ruim boven de Poolcirkel ligt. Deze eilanden stonden bij ons op de tweede plaats, naast de Noordkaap, om te bezoeken. Eindelijk zon! Daar hebben we prachtige dagen gehad, behalve met de walvissafari, maar dat hadden we ondanks de regen niet willen missen.
Dan zijn er uiteraard momenten dat je soms naar huis verlangt. Even de kinderen zien en bijpraten en even je kleinkind knuffelen.

Reizen heeft een grotere impact op me dan ik dacht. Ik heb dan ook nooit beseft dat deze manier van reizen zoveel energie vraagt. Maar ondanks de genoemde minpunten kan ik zeggen dat ik het zo weer over zou doen en het absoluut niet had willen missen.
Wat voel ik mij een gelukkig en bevoorrecht mens!


Veel mensen durven geen keuze te maken uit angst dat ze zich daarmee conformeren aan een beslissing; lees, verplichting. Een keuze maken is de confrontatie met jezelf aandurven.

Henk de Velde


Rini