Dat wat 'moeder aarde' ons geeft

Op rondreis door Noorwegen kom je zo her en der zilversmederijen tegen. Een tijd terug hebben we iets over Samisch zilver geschreven dat in een grote galerie tentoongesteld werd, maar er zijn ook kleinere smederijen die een bezoek waard zijn. Niet alleen om de mooie zilveren sieraden te bewonderen, maar ook om de sfeer daarbinnen te proeven. Een sfeer die soms totaal anders is dan je bij een zilversmid verwacht.
Een van die kleinere zilversmederijen is de kunst en zilvergalerie ‘Stjernen’ in Storforshei. In een oud, authentiek houten gebouwtje stap je een andere wereld binnen, een wereld die niet alleen om zilver draait maar ook om andere natuurlijke materialen zoals prachtige mineralen en schelpen. Een wereld waar het draait om respect voor ‘moeder aarde’ zoals dat hierbinnen wordt genoemd. Voor het licht en het vuur dat de mens nodig heeft om te leven en andere bijzondere geschenken die ‘moeder aarde’ ons geeft. Veel natuurlijke materialen staan uitgestald met hier en daar een ingelijst gedichtje er tussen dat op een bepaald onderwerp van toepassing is. Tussen deze materialen liggen de zilveren sieraden verspreid die in ontwerp aansluiten op het onderwerp en het gedichtje. Op de achtergrond zweven de rustgevende klanken van Samische muziek voorbij dat weer prachtig aansluit bij een hoeveelheid oude, o.a. Samische en antieke gebruiksvoorwerpen. Oude zwart-wit foto’s maken het geheel compleet. De zilversmederij blijkt een klein museum te zijn waar heel geraffineerd, maar waarschijnlijk ook met veel liefde, de koopwaar aan de man wordt gebracht.
De vrouwelijke zilversmid heeft er haar werkplaats en kan, terwijl iemand wacht, sieraden die nog niet helemaal af zijn en waar toch belangstelling voor is polijsten of er een speld aan vastmaken zodat het een broche wordt, of haakjes voor oorbellen aan iets smeden wat eerst als broche bedoeld was. Het is leuk om te zien hoe ze op verzoek van iemand dit doet. En als we dan ook nog vriendschap sluiten met de hond van de zilversmid kan ons bezoekje aan de smederij niet meer stuk. Het loont echt de moeite om af en toe eens bij een zilversmid naar binnen te lopen en te zien hoe anders het eraan toegaat dan je verwacht.
Buiten nemen we een kijkje in de ‘lavvo’, een wigwamvormige tent die de Samen vroeger gebruikten als ze met hun rendierkuddes rondtrokken. Het lijkt veel op een Indiaanse ‘tipi’. De ‘lavvo’s’ worden tegenwoordig nog af en toe voor dit doel gebruikt, maar meestal staan ze ergens als toeristische attractie of wordt er voor groepen een bbq of iets dergelijks in georganiseerd.

Na dit leuke en interessante intermezzo wijken we van de hoofdweg, de E6, af om een binnenweg te rijden die langs het grote meer Røssvatnet loopt. De rit wordt als onvergetelijk beschreven. Onvergetelijk is het zeker, alleen al door al het stof dat we happen en de agressieve steekvliegen die het op ons gemunt hebben zodra we een voet buiten de camper zetten. Rini die eindelijk de dag ervoor de camper eens van alle stof en muggen had ontdaan, wordt lichtelijk moedeloos bij het zien van de dikke laag stof dat de camper bedekt en dat ook door de kiertjes naar binnen is gedrongen. Het eerste stuk van de route is prachtig, voor een groot deel een nieuw geasfalteerde weg, totdat… de verharde weg ophoudt en we tientallen kilometers over een onverharde stoffige weg moeten hobbelen. Zodra we een afslag naar de E6 tegenkomen houden we het voor gezien en draaien de hoofdweg weer op. Daar komen we aan het einde van de dag op een ruime camping in Trofors terecht, aan een stroomversnelling gelegen en met veel veldbloemen om ons heen. Dat is ook een van de mooie dingen onderweg, de enorme hoeveelheden veldbloemen in bermen en weilanden die een bont gekleurd tapijt vormen. Bloemen die vroeger bij ons heel gewoon waren maar nu helaas niet meer. Margrieten, boterbloemen, koekoeksbloemen, wilde lupinen, wollegras en nog heel veel meer waar we de naam niet van weten. Ook iets wat ‘moeder aarde’ ons geeft en waarvan we armen vol zouden willen plukken.

Omdat we al ruim 9000 km. hebben gereden, waarvan grote gedeeltes over slechte wegen, wisselt Rini de wielen van de camper om. De voorwielen naar achteren en andersom, zodat ze nog een tijdje mee kunnen. De klus is eigenlijk zo geklaard en op die manier kunnen we weer heel wat kilometers veilig vooruit. Ook dat zijn dingen om rekening mee te houden wanneer je voor langere tijd onderweg bent.
Voorlopig blijven we een aantal dagen op de camping in Trofors staan. Het is schitterend zomerweer en daar willen we volop van genieten. Behalve veldbloemen, plukken we ook de dag.

Rini en Elly