Verrassend Andøya

Andøya, het eiland van de walvissafari, moet volgens de burgemeester van Andøya een bijzonder eiland zijn. In een toeristische brochure prijst hij ‘zijn’ eiland aan en met name de weg langs de westkust van Andøya. Deze weg staat op de nominatie één van Noorwegens mooiste toeristische routes te worden. Wij hebben deze weg nog niet gereden en dankzij de enthousiaste burgemeester voelen we er meteen iets voor dit uit te gaan proberen.
Maar eerst nemen we, na de walvissafari, nog een dag rust op een camping bij Andenes. Even bijkomen van alle indrukken voordat we in een volgend overrompelend avontuur terechtkomen. Vanaf de aan zee gelegen camping turen we regelmatig door de verrekijker naar zeearenden die hier veelvuldig voorkomen. Een prachtig gezicht zoals ze boven zee zweven, op zoek naar prooi. In de campingkantine hebben we de gelegenheid, temidden van een horde kakelende Fransen, onze website bij te werken en af en toe een steelse blik te werpen op de 5ltr. verpakking wijn die ze bij zich hebben.
Wanneer we genoeg door de verrekijker getuurd hebben en onze Franse kennis weer een beetje opgerakeld is, verlaten we op een stormachtige ochtend Andenes om de veelbelovende, door de burgemeester aangeprezen route te gaan rijden. We willen wel eens weten waarom deze weg genomineerd is. Laten we testen wat wij ervan vinden. We gaan op weg:

De bochtige weg ligt al meteen tussen hoge, grillige bergen en de Noorse zee ingeklemd. In zee steken vreemd gevormde rotsen boven water uit. Ruig en indrukwekkend is het eerste wat bij ons opkomt. Het ruige karakter wordt iets afgezwakt door de begroeiing tegen de berghellingen, waardoor het er uitziet alsof er een tapijt van groen fluweel overheen ligt. De vergezichten zowel over de bergen als de zee zijn al een nominatie waard. Maar we willen niet op de zaken vooruit lopen, want wat heeft deze weg nog meer te bieden?
Vanuit de bergen rijden we over immense vlaktes waarachter in de verte gekartelde bergketens opdoemen. We passeren aan zee gelegen dorpjes waar een handjevol mensen in gekleurde houten huizen woont en die volgens ons altijd een gevecht tegen de elementen moeten leveren. Vooral één element: de wind van zee. Caravans staan met sjorbanden over het dak gespannen vastgeklonken aan de grond. Dat zegt al genoeg.
Buiten de dorpjes liggen kleine kerkhoven midden op een uitgestrekte vlakte of dichtbij zee. Op sommige staan oude gietijzeren kruisen, wat aangeeft dat er hier lang geleden al mensen woonden. We kunnen bijna voor ons zien hoe mensen ineengedoken tegen de harde, koude wind op het kerkhof bij elkaar staan om afscheid van iemand te nemen.
Behalve dit alles, zijn het ook de kleuren die het landschap bijzonder maken. De witte stranden, het blauwgroene water van de zee, de groene bergen en de weelderige begroeiing langs de weg. En als dan ook nog de zon schijnt, waan je je op sommige stukken van de weg ergens in Zuid-Europa in plaats van zo noordelijk. Na iedere bocht is er wel iets, zowel wat de sfeer als de natuur betreft, wat onze aandacht trekt.
Wat ons opvalt is dat er bijna geen verkeer is. Het doet onontdekt aan, nog niet door de massa gevonden. Daar zal vast en zeker verandering in komen nu er sprake is van die nominatie als toeristische route. Een beetje jammer. En wie zegt dat de buureilanden van de Lofoten spectaculair zijn, heeft gelijk. Maar het eiland Andøya doet er zeker niet voor onder. Het verdient wat ons betreft het predikaat van één van Noorwegens mooiste routes dubbel en dwars! De burgemeester had gelijk!

Rini en Elly