Walvissafari: de 'eens in je leven' ervaring.

Het is een grijze, druilerige ochtend in Andenes. De thermometer geeft 8gr. aan en veel warmer zal het niet worden. Ondanks deze niet al te beste weersomstandigheden heeft een groep mensen zich verzameld bij het walviscentrum waar een begin wordt gemaakt voor een spectaculair uitstapje op zee. Al deze mensen hopen vandaag op één ding: een ontmoeting met een walvis tijdens een walvissafari. Onder deze mensen bevinden wij ons ook.

Andenes ligt op de eilandengroep de Vesterålen, ten noorden van de Lofoten. Om precies te zijn ligt het op het noordelijkste puntje van het noordelijkste eiland genaamd Andøya. Van daaruit is het een uur varen naar de leefgebieden van de walvissen. De grens van het continentaal plat ligt niet ver uit de kust, oftewel na deze grens ligt de zeebodem ineens een enorm stuk dieper, een gebied waar de walvissen zich met gemak vrij kunnen bewegen en waar veel voedsel te vinden is.

In het walviscentrum worden we door twee gidsen rondgeleid die ons via tentoongestelde objecten en foto’s allerlei wetensvaardigheden over de walvissen vertellen. Ondertussen worden er pilletjes tegen zeeziekte uitgedeeld, voor het geval dat… Sommigen gniffelen een beetje bij het innemen van het pilletje, anderen zie je verschrikt kijken bij het idee zeeziek te kunnen worden. Zelf heb ik bij het verlaten van onze camper al een eigen reispilletje ingenomen, maar ik steek voor de zekerheid het aangeboden pilletje ook nog maar in mijn zak omdat ik, nadat ik het een keer eerder heb meegemaakt, absoluut niet zeeziek wil worden. Rini heeft daarentegen echte zeebenen, maar ook hij neemt het aangeboden pilletje in en dat stemt me toch iets nerveus. De nerveuze trekjes in de maagstreek probeer ik te negeren, want wat er ook gebeurt, de wil om walvissen te zien is groter dan de angst voor zeeziekte.
Tijdens de rondleiding leren we dat mannelijke potvissen, de soort die we waarschijnlijk zullen gaan zien, 20 mtr. lang kunnen worden en 75 ton kunnen wegen. Potvissen kunnen 70-80 jaar oud worden. De mannetjes trekken naar de noordelijke voedselrijke wateren, terwijl de vrouwtjes met de kalfjes in warmere wateren achterblijven, dit omdat er in deze warmere gebieden geen orka’s leven die de kalfjes aanvallen. Wanneer de mannelijke kalfjes 5-6 jaar oud zijn trekken ook zij naar het noorden. De mannetjes komen wel iedere keer terug om te paren, om daarna weer te vertrekken.
Iedere walvis is aan zijn staartvin te herkennen, zoals een vingerafdruk bij een mens. Op iedere safari gaat er iemand mee om foto’s van de staartvin te maken zodat er een registratie ontstaat van de walvissen die zich in een bepaald gebied bevinden.

We verwerken al deze informatie ijverig en begeven ons daarna naar de haven waar het schip dat ons de zee op zal brengen ligt te wachten. De MS Reine is een 30 mtr. lang schip dat plaats biedt aan 80 mensen. Wij zijn met z’n vijftigen, dus is er plaats genoeg voor iedereen. Wie de brochures over walvissafari’s gelezen heeft, weet dat hij zich wind- en waterproof moet kleden, des te verbazingwekkender is het dat er nog heel veel mensen zijn die niet warm gekleed zijn en geen regenkleding bij zich hebben. Zodra het schip de haven verlaat krijgen we veiligheidsinstructies en uitleg over het spotten van walvissen. Er zal iemand op wacht staan om ze te signaleren, maar wanneer iemand anders ze eerder ziet, moet diegene zo hard mogelijk ‘whale!’roepen. Wanneer de walvis op het punt staat van onder water duiken, zal er ‘diving!’worden geroepen, zodat iedereen de gelegenheid heeft om de prachtige staartvin die bij het naar beneden duiken te zien is te kunnen fotograferen.
Er staat weinig wind maar nog altijd wel een stevige deining. Veel mensen zijn vanwege de regen naar binnen gegaan en het duurt niet lang voordat de eerste spuugzakjes worden uitgedeeld en sommigen lijkbleek naar buiten strompelen om over de reling te kunnen hangen.
Wij posteren ons rotsvast bij de reling en kijken naar de open zee en vooral de horizon zodat we nergens last van hebben. We voelen ons goed, eigenlijk steeds beter, terwijl het schip met de kop tegen de wind in beukt en er een vrouw naast ons in een zakje staat over te geven en een eindje verderop een man probeert de reling te halen maar halverwege toch het zakje moet gebruiken.
Het idee dat dit een fantastisch avontuur is zorgt voor adrenaline in ons lichaam en we kijken samen met een groepje overgebleven enthousiastelingen vol verwachting uit naar onze eerste ontmoeting met het grootste zoogdier op aarde. De dieren worden met sonar-apparatuur opgespoord, waarmee ze de geluiden die walvissen produceren kunnen opsporen en lokaliseren. Wanneer er wordt geroepen dat er een dichtbij het schip gehoord is valt er een stilte over de menigte, alsof iedereen de adem inhoudt tot het moment dat de vis boven zal komen. Rini is met een paar anderen naar het voordek van het schip geklommen om rond te kijken. Zijn kreet ‘whale!‘ galmt plotseling over het schip heen, hij heeft een walvis gespot! In de verte is een fontein van water zichtbaar, wat betekent dat er een walvis boven is gekomen om adem te halen. Het schip zet langzaam koers naar het dier en iedereen gaat als een bezetene in de weer met foto- en filmcamera’s. Het is bijna niet voor te stellen dat je er een in levende lijve ziet. Iets wat normaalgesproken alleen in natuurdocumentaires voorkomt, zwemt nu vlak voor je. Alleen al het uitblazen van het water door het luchtgat is al een machtig geluid. Je kunt er bijna alleen maar vol ongeloof en ontzag naar staren, hoe goed je ook je best doet in te prenten dat je er werkelijk een ziet.

Na deze indrukwekkende ontmoeting mogen degenen die niet zeeziek zijn op het voordek klimmen waar het uitzicht veel beter is. Ook ik waag me samen met nog een paar niet-zeezieken op dit dek. Het uitzicht vanaf deze hoogte is inderdaad magnifiek. We blijven 1,5 uur geduldig rondvaren in dit gebied totdat ik degene ben die ‘whale!‘ gilt. Ongelooflijk dat Rini en ik er allebei een als eersten zien. Het is een fantastisch spannend gevoel wanneer je er een in de verte ziet. Deze kan van nog dichterbij benaderd worden dan de eerste, zodat iedereen een fantastisch uitzicht op het kolossale dier heeft. Sommige krijgen er een brok in de keel van, anderen vallen totaal stil en weer anderen doen nog steeds hun best hun zeeziekte onder controle te krijgen. Ieder beleeft deze wonderlijke momenten op zijn eigen manier.
Na deze deze twee ontmoetingen wordt het tijd om naar de haven terug te keren. Op de terugweg staan er heerlijk warme soep en broodjes voor iedereen klaar. Vanwege de deining is het nog wel een opgave met een volle soepkom op je plek aan de reling terug te komen en als je eenmaal op je plek bent dan blijf je eten omdat je soepkom vol regent.
Voor we het weten zijn we terug in Andenes. Verregend, dat wel, het water druipt overal vanaf, maar dat maakt ons niet uit. Het was een ‘once in a lifetime’ ervaring. Iets wat je één keer in je leven moet doen, als je de kans daarvoor krijgt. Dat wij dat hebben mogen beleven ervaren we als iets bijzonders. Wij hebben er ondanks het slechte weer geen minuut spijt van gehad. Sterker nog, we zouden zo weer meegaan!

Rini en Elly

P.s.: het doet ons erg goed de reacties op onze site te lezen, vooral nu we zolang onderweg zijn. Het motiveert ons om met plezier door te gaan met de site en het maken van mooie foto’s. Dus iedereen die gereageerd heeft, bedankt!