Schietincident en zeehondenbont

Ons plan: de Noorse westkust. Weertype: storm en regen, verse sneeuw op de bergen. Temperatuur: 3,8gr. maar het voelt veel kouder. Ondanks deze lage temperaturen ligt het voorzichtige voorjaarsgroen als een waas over bomen en struiken. Als ik een uitbottend boomblaadje zou zijn, zou ik mezelf bij deze temperaturen mooi in mijn omhulsel terugtrekken. Vandaag moeten we o.a. een hoogvlakte oversteken. De temperatuur daalt daar tot 0,6gr. en we komen in een heuse sneeuwstorm terecht. De sneeuw raast in horizontale lijnen langs onze voorruit. Andere campers die groter zijn dan wij en meer wind vangen zoeken een parkeerplaats op, maar omdat ons campertje gelukkig vrij stabiel op de weg ligt rijden we langzaam door. We dalen af naar de stad Alta waar het een stuk milder is en de zon doorbreekt. Omdat het nog vroeg is, rijden we nog een eind door totdat we een plek voor de nacht hebben gevonden. Daarbij moeten we eerst door een ruim 4km.lange tunnel waar maar één rijbaan ruimte is, oftewel als twee voertuigen elkaar willen passeren, ook uit tegenovergestelde richting, moet een van hen op een van de aanwezige uitwijkplaatsen gaan staan. Om het nog spannender te maken staat er ook nog een bord waarop staat dat er rendieren in de tunnel kunnen lopen. En de tunnel is al zo smal! Soms lijkt het net alsof je door een riool rijdt. Gelukkig komen we geen andere voertuigen tegen en ook geen rendieren. Het regent en waait alweer en we zien weinig van de omgeving, wat jammer is want de fjordachtige bergwereld is hier prachtig.

De volgende ochtend is het weer nog net zo slecht. We keren als het (gelukkig) enige voertuig via de tunnel terug naar de hoofdweg en rijden een flink stuk door om halverwege de middag te stoppen. De zon begint door te breken en we lassen een pauze in om op een mooie plek even buiten te kunnen zitten. Omdat het ons er wel bevalt eten we ons avondeten er ook meteen maar op en als we na het eten nog even rustig aan tafel zitten schrikken we op van een keiharde knal van iets dat tegen ons camperraam aanklapt. Het eerste wat bij ons opkomt is een steen die door een voorbijrijdende auto tegen onze camper aanknalt. De tweede gedachte is een geweerschot. Veel inwoners hier zijn in het bezit van een vuurwapen, uiteraard voor de jacht bedoeld, maar wat als iemand een slokje teveel op heeft? We hebben al genoeg verkeers- en infoborden gezien die met kogelgaten bezaaid zijn. Wanneer we van de eerste schrik bekomen zijn, zien we een vreemde felgroene vlek op ons camperraam. Het blijkt een schot van een paintball-geweer te zijn geweest, exact op ons raam gericht. Natuurlijk worden we erg boos en flappen er allerlei vervelende woorden uit. Wat een kinderachtige bezigheid om hiermee bewust op iemand te schieten. Aan de andere kant zijn we opgelucht dat het niets ernstigers is. Er zit gelukkig geen gat in het raam en de verf is afwasbaar. Na dit incident pakken we onze spullen en rijden door naar een camping iets verderop aan het fjord gelegen. Daar waait het zo ontzettend hard dat het lijkt alsof we op zee zitten. De camper schudt aan alle kanten. Daarom vertrekken we de volgende dag richting de stad Tromsø waar we 10 jaar geleden ook zijn geweest. Daar is een camping die beschut ligt. Onderweg regent het dat het giet, waait het nog steeds hard en hebben we erg veel last van aquaplaning, maar we komen zonder kleerscheuren in Tromsø aan.

In Tromsø wachten we twee dagen op droger weer. De derde dag gaan we, zodra het opgehouden is met regenen, meteen via een ruim 1km. lange brug lopend de stad in. Het eerste wat we tegenkomen is de apart gevormde Ishavskathedraal. De vorm van het dak moet het langs de hemel dansende noorderlicht voorstellen. Omdat we 10 jaar geleden het interieur al hebben bewonderd, blijven we nu even buiten staan. De kerk heeft overigens een erg mooi driehoekig glas in loodraam van 23mtr. hoog. Vanaf de brug lopen we de stad in waar, net als 10 jaar geleden, gebouwen nog steeds schreeuwen om een lik verf, een glazenwasser, en etalages wel wat styling kunnen gebruiken. Via de kade lopen we richting Polaria, een museum met info en onderzoeksresultaten over de poolgebieden. Daarnaast kun je het arctische planten- en dierenleven onder water bewonderen en naar in een bassin zwemmende zeehonden kijken, waarbij je ze ook nog al lopend door een glazen tunnel kunt zien. En er draait een panoramafilm over Spitsbergen waarin de schitterende natuur daar van alle kanten wordt belicht. Het museum is niet groot en als er een paar bussen met toeristen in losgelaten worden kruipen we samen even in een stil hoekje waar een dia-voorstelling over het noorderlicht bezig is. Na weken van rust en wildernis valt het ons onder een grote groep rumoerige mensen begeven nog niet mee. Rini zou het liefst, net als de dieren in het wild, zijn territorium uitzetten en ieder die daar binnenkomt grommend wegjagen. Voordat hij dat echt gaat doen sleur ik hem de souvenirswinkel in, waar zich een hele hoek vol artikelen gemaakt van zeehondenbont bevindt. We weten dat dit hier voorkomt en zijn absoluut geen voorstanders van dit soort souvenirs, maar dat ze aan de ene kant de kinderen hier in het museum naar die leuke zeehonden in het bassin laten kijken en aan de andere kant er souvenirs van doodgeknuppelde zeehonden liggen, dat is iets wat niet helemaal te bevatten valt. Als Rini neigingen krijgt alles met een spuitbus te bewerken wordt het tijd om het museum te verlaten. Via de lange brug lopen we, helaas weer in de regen, naar de camping terug. Daar wacht ons een warme douche en dan een heerlijk bord pasta met zalm en wijn. Ook met slecht weer kan het leven goed zijn.

Rini en Elly