Geurfoto's

De ochtend begint zonnig en mild in Mehamn, al staat er nog wel een straf briesje. We hebben onze schroom overwonnen en gaan om de beurt douchen in de gezamenlijke doucheruimte. Dat het gezamenlijk is, is tot daar aan toe, maar dat er ook nog een glasdeur i.p.v. een dichte deur voor de doucheruimte zit waardoor mensen die op weg naar het toilet zijn je ook kunnen zien, dat is een beetje jammer. Nou ja, het warme water flink laten stromen en binnen een mum van tijd is de glasdeur beslagen, dat scheelt.
Wanneer we na de douche naar de camper teruglopen scheert er een vliegtuigje van de binnenlandse lijndienst over onze camper. We zouden bijna de neiging krijgen om te bukken, zo laag komen ze hier over. Het vliegveld van Mehamn ligt op een steenworp afstand van de camperplek en regelmatig scheren de vliegtuigjes angstig laag over de camper in een poging te landen of op te stijgen op het toch al niet te grote vliegveld. We nemen maar aan dat het zeer ervaren piloten zijn, ook wanneer het lijkt alsof ze bij het opstijgen recht op onze camper afkomen.
We zeggen de Nederlandse buurtjes gedag en verlaten Mehamn. Daarbij komen we langs meters en meters lange houten rekken waar stokvis hangt te drogen. De doordringende vislucht is in de camper te ruiken. Rini waagt het er van heel dichtbij een foto van te maken en wanneer hij terugkomt is het alsof het volgende uur nog de vislucht in de camper hangt. Jammer dat er geen geurfoto’s bestaan, die lucht zouden we even met jullie willen delen. Zodra we buiten Mehamn zijn liggen de hoogvlaktes weer voor ons, maar dit keer in een zonnetje gedompeld. Hoe anders ziet de wereld er uit in vergelijking met de dag ervoor toen alles grijs en grauw was. Alhoewel de sneeuw en het ijs hier smeltende zijn, zijn er toch nog mensen aan het ijsvissen en langlaufen. We nemen aan dat ze weten waarmee ze bezig zijn en niet door het ijs zakken, want op veel plaatsen wordt het ijs angstvallig dun. Apart hoor, eind mei en dan nog van die winterse activiteiten. Het voorjaar moet hier nog beginnen. Heel voorzichtig botten de takken aan de bomen iets uit en zie je hier en daar de eerste voorjaarsbloemetjes staan of lammetjes in een wei lopen, maar over het algemeen zijn de bomen nog kaal en is er in dit gebied nog niets groens te vinden. En als je hoort dat het in Nederland al 28gr. is geweest dan denk je wel eens bij jezelf: wat doen we hier? Maar dat is het hem nou juist, je wilt weten hoe het hier is en hoe de mensen hier leven en dan zeur je niet over koud weer, want dat hoort er hier gewoon bij. Bovendien verleg je je grenzen wat temperatuur betreft, je went op een gegeven moment aan kouder weer en ga je eerder buiten zitten dan thuis.
Onderweg vinden we een mooi uitzichtpunt met een bankje waar we beschut tegen de wind in de zon kunnen zitten en ons tegoed doen aan een beker warme chocolademelk en een kaneelbroodje. Het uitzicht krijgen we er gratis bij. Dat is een van de genietmomenten. We moeten nu wel een beslissing nemen of we door willen rijden naar Kirkenes aan de Russische grens. Van andere Nederlanders die er geweest zijn hoorden we dat ze voortdurend lastig gevallen werden door mensen uit het Oostblok die bij de camper aanklopten en probeerden vanalles aan hen te verkopen. Ze durfden de camper niet eens alleen te laten. In dat soort taferelen hebben we niet zoveel zin. We hebben de sfeer hier geproefd en zijn tevreden met wat we gezien hebben. Natuurlijk is er in het Oosten nog veel moois te zien, maar we hebben nog meer op onze verlanglijst staan. Dus rijden we richting het Westen tot niet ver voor Lakselv tot aan een kampeerplek waar we al eerder hebben gestaan en fantaseren over bbq-en. We hebben weer een nieuwe voorraad worstjes en salade. Helaas slaat het weer om en wordt het koud en storm- en regenachtig en moeten we ons in de camper terugtrekken. Wat het weer betreft is het soms net zo wisselvallig als in Nederland. Dus we voelen ons hier helemaal thuis.

Rini en Elly