Gelukkig is de aarde rond...

Het kan nog afgelegener, daar komen we achter als we verder naar het noordoosten reizen. We hebben besloten dat we nog een stukje van deze kant van Noorwegen willen zien nu we daar de kans voor hebben.
Onderweg doorkruisen we een hoogvlakte van tientallen kilometers lang waar het er maar kaal en onherbergzaam uitziet. Niets, niemand om ons heen. Aan het einde van de dag zoeken we een plaatsje om te overnachten, dat valt nog niet mee, maar gelukkig vinden we op de weg naar de dorpjes Mehamn en Gamvik een plek aan de Laksefjord waar het uitzicht subliem is.
‘s Avonds om 23.30u. breekt de zon door en worden we verrast door prachtige vergezichten over de bergen en het zonverlichte water. ‘s Nachts om 1.30u. zien we de middernachtzon in al zijn pracht en gaat Rini naar buiten om foto’s te maken. De lucht is blauw als op een zomerdag met hier en daar wolkenflarden en de zon werpt een zachtgeel licht over de omgeving. ‘Beleef de magie van de middernachtzon’ staat er in de folders. Het heeft inderdaad iets magisch zoals het er uitziet. Al hebben wij de middernachtzon al eens eerder meegemaakt, het blijft een erg speciaal verschijnsel voor reizigers die uit landen komen waar het ‘s nachts donker wordt.
De volgende ochtend staan we ietwat gebroken op door de nachtelijke fotosessie, maar gaan vol goede moed op weg naar Gamvik. De zon heeft er vandaag geen zin in en houdt zich schuil achter een dik, grijs wolkendek. De hoogvlakten die we oversteken zijn zo mogelijk nog kaler, verlatener en onherbergzamer dan alle andere die we gepasseerd zijn. Er ligt nog veel sneeuw en we waaien bijna van de weg af door de harde, ijzige wind die door alle kieren van de camper naar binnen lijkt te dringen. Er is weer niets, niemand, geen bomen, bijna geen begroeiing; arctisch. En in dit onherbergzame oord zien we het eerste rendierkalfje van deze reis dat op wankele pootjes achter de moeder aan hobbelt. Een vreemde aanblik, zo’n lieflijk iets in deze ruige natuur. Maar gelukkig zijn zij veel beter tegen de kou bestand dan wij mensen.
Na een, niet in kilometers maar wel in tijd, lange reis komen we in het redelijk grote dorp Mehamn aan. Mijn hemel, wat wonen deze mensen afgelegen en in een barre omgeving! Maar het kan nog erger. Over de zoveelste hoogvlakte/bergpas bereiken we Gamvik, een gehuchtje aan de Barentszee waar we nog niet zouden willen wonen al boden ze ons heel wat euro’s. Dat er meer mensen zo over denken is te zien aan de leegstaande en half vervallen huizen in het dorp. Het enige tankstationnetje is gesloten en een klein supermarktje doet daarnaast dienst als vanalles en nog wat. Vanuit Gamvik brengt een onverharde weg ons naar Slettnes waar ‘s werelds meest noordelijke vuurtoren van het vasteland staat, op dezelfde hoogte als het noordelijkste puntje van Alaska. De Noordkaap ligt op 71.10gr. en Slettnes op 71.05gr. Het is maar goed dat de aarde rond is, anders hadden we er hier afgereden, dit moet zo ongeveer het einde van de wereld zijn. Bij de vuurtoren waaien we bijna uit onze schoenen door de immens koude en harde wind. Dikke jacks en mutsen worden tevoorschijn gehaald en als Rini een foto van mij bij de vuurtoren wil maken moet ik me aan een trapleuning vasthouden om niet omver te worden geblazen. Het heeft wel iets, dat wel, maar we zijn blij als we ons warme campertje weer binnenstappen. In WOII is de vuurtoren door de Duitsers opgeblazen en het dorp platgebrand zoals zoveel andere dorpen in deze omgeving. Eigenlijk is niets hier echt oud te noemen, op sommige kerken na die aan dit lot zijn ontsnapt. Met de kachel op de hoogste stand rijden we naar Mehamn terug waar een camperplek is. Daar kunnen we aan de haven staan. Douchen kan ook zegt de eigenaar van de camperplek glimlachend, maar dat is een gezamenlijke ruimte waar zowel mannen als vrouwen naast elkaar kunnen douchen zonder tussenschotjes of douchegordijnen. Daar moeten we nog eens ernstig over nadenken… Op de camperplek staan we met drie Nederlanders op een rij. Waar zitten ze nou niet, die Nederlanders?

Rini en Elly