Op weg naar de rand van Europa

Alta, de stad aan de Noord-Noorse kust, staat als tussenstop op ons programma. De vergezichten langs de weg naar Alta zijn prachtig. We genieten volop, vooral omdat de natuur hier zoveel afwisseling biedt en dat missen we nog wel eens in de buurlanden van Noorwegen. We stoppen op een prachtig gelegen parkeerplaats waar we een middagje in de zon doorbrengen. Daar komen we in contact met een Samische man die met een koffiebeker met oploskoffie aan komt lopen en vraagt of we misschien wat warm water hebben. We zetten een keteltje water op en er wordt een moeizaam praatje aangeknoopt omdat de man zo goed als geen Engels spreekt, maar met een beetje improvisatie van beide kanten komen we toch iets over elkaar aan de weet. Hij is helemaal vanuit Kirkenes komen rijden, dat 550km. verderop aan de Russische grens ligt en waar hij voor werk naartoe is geweest. Zelf woont hij in Tromsø bijna 900km.van Kirkenes vandaan. We zijn er hier al wel achter gekomen dat veel mannen werk ver van huis hebben en met een caravan op een camping gaan staan omdat het ondoenlijk is iedere keer de afstanden tussen werk en huis te overbruggen. We krijgen bovendien de indruk dat het aantal banen hier in dit dunbevolkte gebied niet voor het oprapen ligt en je wel ver weg moet, wil je werk vinden. Wanneer hij even later met een beker koffie in zijn auto met caravan erachter vertrekt, voelen we ons gewoon een beetje schuldig dat wij hier, in tegenstelling tot hem, voor ons plezier zoveel kilometers rijden.
We vervolgen onze reis naar Alta waar we op een camping gaan staan die volgens de campingboekjes draadloos internet heeft. Eindelijk weer eens babbelen met de kinderen en de website bijwerken. Helaas blijkt het internet voor ons niet te werken. We proberen vanalles, maar zonder resultaat. We lassen in ieder geval een klusjesdag in en als de weersvooruitzichten goed zijn, willen we ons aan de Noordkaap wagen. De zon gaat daar vanaf 11 mei niet meer onder. Ook hier in Alta wordt het ‘s nachts al niet meer donker. En als de vooruitzichten niet goed zijn dan hebben we eerst nog wel wat alternatieven totdat er op de Noordkaap helder zicht is.

Zodoende komt het dat we met mooi weer en via een prachtige route langs de Porsangerfjord naar de rand van Europa, de Noordkaap, rijden. Maar deze poging de kaap te bezoeken loopt op niets uit. Onderweg komen we in zeer dichte mist terecht. De weg naar de Noordkaap is hellend, bochtig en smal en daar in dikke mist rijden is kromme tenenwerk, maar omkeren kun je nergens meer. Bovendien wemelt het van de rendieren. Bovenop de Kaap is het weer zo slecht, storm en dikke mist (vreemde combinatie, maar dat komt hier voor), dat we weer weggaan. Liever in dikke mist terug rijden dan de enorme windkracht vanaf zee trotseren die over het 307 mtr. hoog gelegen plateau raast en griezelige proporties aanneemt. Aangezien we de tijd hebben wachten we beter weer af en installeren ons op een mooi plekje met uitzicht op de kaap zodat we kunnen zien wanneer het weer helder wordt. In de tussentijd maken we kennis met een Italiaans echtpaar dat twee maanden met een camper door Scandinavië rondreist. Volgens hen moet je het vissersplaatsje Gjesvaer een keer gezien hebben. Dus gaan we via een erg slechte weg naar het vissersplaatsje zo’n 25 km. verderop. Het landschap langs de weg naar Gjesvaer is bergachtig met veel rotspartijen en keien waar geen enkele boom of struik groeit. Op het hele Noordkaapeiland groeit niet veel maar hier is het wel bijzonder kaal. Gjesvaer zelf ligt enorm afgelegen, een uithoek, veel meer het einde van Europa dan de Noordkaap. Maar het zicht op de rotsachtige eilanden voor de kust van Gjesvaer en de gekleurde houten huisjes met de vissersvloot in de kleine haven vormen inderdaad een bijzonder, niet Europees, aandoend geheel. Eerder arctisch. We krijgen het idee dat wij de bezienswaardigheid in het dorp zijn i.p.v. andersom en hobbelen een tijdje later over de slechte weg terug naar onze kampeerplek. De Italianen gaan de Noordkaap weer op die nog steeds in dikke mist gehuld ligt, wij wachten nog even af. De op een eiland gelegen kaap is vaak in mist gehuld. 10 jaar geleden toen we er met onze kinderen waren hadden we geluk en hebben we de middernachtzon gezien, wat overeen komt met een prijs in de loterij winnen. Er is een grote kans dat we die zon hier nu niet te zien krijgen, maar zolang het niet mistig is zijn we al tevreden. Dan kunnen we weer naar boven de kaap op, foto’s maken en de Noordkaaphal bezoeken waar vanalles te zien en te koop is. Commercieel, dat wel, maar na 10 jaar willen we wel weer eens een blik binnen werpen. En de middernachtzon? Die is niet alleen op de Noordkaap te zien maar ook op andere plaatsen, dus dat gaat ons vast nog wel lukken.

Rini en Elly