Muntdouches en andere belevenissen aan de Oostkust

Na een paar zeer geslaagde dagen op Ljusdals camping nemen we afscheid van de Nederlandse campingeigenaren Patrick en Marja. Een leuk stel zo samen met hun kinderen. Ze hebben een enorm enthousiaste instelling wat betreft het runnen van hun mooie en goed verzorgde camping en we weten bijna zeker dat het hen gaat lukken er een succes van te maken.
We rijden oostwaarts naar Hudiksvall, een 400 jaar oude stad aan de oostkust van Zweden die zijn voorspoed aan de houtindustrie te danken heeft. Bij een treinstation staat een goederentrein met minstens 20 wagons volgeladen met boomstammen. 20 is het aantal wat ik zo snel kan tellen, het waren er nog meer. Ongelooflijk, zoveel hout als er hier verwerkt wordt. We rijden nog langs een rij oude houten pakhuizen aan de kade van het Sundskanaal. De pakhuizen met hun rode tinten en puntdaken doen denken aan de pakhuizen in de Noorse kuststad Bergen. Er ligt een camping net buiten de stad, mooi in het dennenbos. We checken in bij een dame die vanuit haar werk even langskomt en dan weer verdwijnt. Helaas komen we erachter dat de campingkeuken op slot zit en sukkelen we met onze afwas van een hele dag terug naar de camper. Rini ontdekt dat in de herendouches de heren in vol (naakt) ornaat te kijk staan als ze onder de douche vandaan stappen en voor de volledig glazen ingang terecht komen. Bij de dames zit er nog discreet plakfolie op de ingang geplakt, alhoewel ook maar tot een bepaalde hoogte. Gelukkig zijn wij de enige gasten op deze camping dus van gluurders geen sprake. In Zweden is men sowieso wat makkelijker als het om persoonlijke privacy gaat. Bij douches is er altijd een centrale aan- en uitkleedruimte waar je je kleren achterlaat en dan onder de douche stapt, maar dan hangt er nog ergens buiten de douche een muntautomaatje waar eerst een muntje in moet. Niet echt een probleem. Meestal voor meerdere douches meerdere automaatjes naast elkaar en dán komt het probleem: halverwege je douchebeurt is het muntje op en moet je tien meter ingezeept en in je nakie afleggen naar je muntautomaatje. Maar welke was het ook alweer? Met die shampoo in je ogen zie je ook niet zoveel. En als je terugkomt in de douche, komt er dan eerst kokendheet of eerst ijskoud water uit de sproeier? Mijn god, wie heeft dat allemaal uitgevonden?? Die heeft zeker nog nooit zelf gekampeerd!
Goed, na Hudiksvall vertrekken we via de hoofdweg, die parallel aan de oostkust loopt, in de richting van een schiereilandje waar een goed bewaard oud vissersdorpje ligt. We willen de sfeer eens opsnuiven van hoe de mensen hier geleefd hebben en nog leven. De weg erheen is er, zelfs aan de kust, een met veel dennenbomen met hier en daar een doorkijkje naar de Botnische zee. We passeren wat zeer afgelegen plaatsjes om aan het eind van de weg uit te komen bij het 17e eeuwse vissersdorpje Lörrudden waar bezoekers hun auto’s buiten het dorpje moeten laten staan. Het dorpje, dat er op het eerste gezicht uitgestorven uitziet, bestaat uit een aantal roodhouten huisjes en voor een goed oplettende bezoeker scharrelt er hier en daar toch nog iemand rond. Het restaurantje, winkeltje en de visrokerij zijn nog gesloten. Vanaf de kade bij de kleine haven is het uitzicht over zee en op het dorpje mooi, maar we willen meer en daarom lopen we naar de vuurtoren die op de scherenkust is gebouwd en vanwaar het uitzicht over zee veel weidser is. Daar dichtbij staat een monument voor twee vissers die omgekomen zijn en een eindje verderop ligt een stenen labyrint die er sinds ± 1200 ligt en iets te maken heeft met hekserij, heidendom, magie? De omschrijving bij het labyrint geeft aan dat men daar nog niet helemaal over uit is. De stenen zijn in cirkels om elkaar heen gelegd en van bovenaf lijkt het op een rond doolhof. We slenteren naar een kerkje dat achter het dorpje in het bos verscholen ligt en waar een bordje bij staat met iets over twee dronken zeemannen en een strand. We kunnen het niet goed ontcijferen, maar zien wel een stuk oud steen boven de grond uitsteken en vermoeden dat de dronken zeemannen hier begraven liggen. Helaas is het kerkje afgesloten en gaan we terug naar onze camper. Echt spectaculair is het bezoek aan het dorpje niet, maar als je je probeert voor te stellen hoe de mensen hier vroeger in dit afgelegen oord de kost moesten verdienen met vissen en probeert de sfeer van lang vervlogen tijden aan te voelen met uitzicht over zee, dan krijgt zo’n dorpje toch iets bijzonders. En dat is precies wat we wilden, die sfeer opsnuiven en aanvoelen, anders ben je niet aan de oostkust geweest.
Na dit rustgevende intermezzo verlaten we het schiereiland en storten ons in het drukke verkeer bij de stad Sundsvall. Wat een wereld van verschil! Veel industrie, lelijke bebouwing en veel afval langs de weg. Het valt ons op dat bij de meeste parkeerplaatsen in Zweden veel afval ligt, tot wasmachines aan toe. We zijn blij als we Sundsvall kunnen verlaten en op weg gaan naar een camping zo’n 10km. voor de stad Härnösand. Op deze camping worden we verwelkomd door een zwaaiende dame. Het blijkt alweer een Nederlands echtpaar met een zoontje te zijn. De camping is nogal rommelig maar voor een nachtje moet het geen probleem zijn. We komen naast een zeer Engels echtpaar te staan met een mega-caravan. De vrouw doet ons denken aan Hyacinth Bucket uit de tv-serie ‘Schone Schijn’. Ze ratelt aan een stuk door tegen haar man over wat ze wel en wat ze niet wil. De man geeft uiteindelijk een vinnig antwoord terug. Helaas is er op deze camping helemáál geen campingkeuken en sukkelen we voor de tweede keer binnen 24 uur met een vieze afwas terug naar de camper. Er zou draadloos internet zijn maar dat werkt niet, maar de douches zijn splinternieuw en zonder muntautomaatjes! Kijk, die begrijpen het!

Rini en Elly