Zon, sneeuw, ijs en vooral veel bomen

Afgelopen woensdag zijn we vanuit Denemarken over een rustige zee overgestoken naar Zweden. De veerboot had bij vertrek drie kwartier vertraging, toch presteren ze het meestal om toch nog op tijd of maar iets later op de plaats van bestemming aan te komen, wat bij ons dus het geval was. Halverwege de middag kwamen we in Göteborg aan en hebben we nog een paar uur gereden tot aan het kleine plaatsje Sjötorp, waar een camping aan het Vänernmeer ligt, een enorm meer dat enkele malen groter is dan ons IJsselmeer. In Sjötorp eindigt het Götakanaal dat tot aan de Oostzee doorloopt. Niets bijzonders zou je denken, ware het niet dat er in het begin van de jaren 1800 22 jaar lang door 58.000 mensen aan gewerkt is om dit kanaal tot stand te brengen en er een enorm hoogteverschil overbrugd moest worden vanaf het meer naar de zee. Met je bootje kom je maar liefst 58 sluizen tegen, waarvan sommige 18 mtr. verval hebben. Daar sta je dan met je touw op de punt van je bootje. Waar en hoe leg ik mijn boot aan in de sluis? Dit veroorzaakt vast en zeker nogal eens wat echtelijke ruzietjes tussen de schipper en zijn vrouw. Maar genoeg hierover, op de camping kregen we een fantastisch plekje aan de waterkant toegewezen vanwaar we de zonsondergang in al zijn pracht konden bekijken. In Scandinavië is het licht anders dan bij ons thuis. Het is helderder, intenser, de kleuren warmer. Er zijn plaatsen waar kunstenaars naartoe komen om dat speciale licht op het schildersdoek te kunnen vastleggen.
De volgende ochtend is het stralend voorjaarsweer en genieten we nog even van het uitzicht over het water voordat we vertrekken. Het vrij vlakke landschap met veel landbouwgrond wordt onderweg steeds heuvelachtiger en al snel slingert de weg zich door niets anders dan eindeloze naaldbossen. Bomen, bomen en nog eens bomen, met hier en daar een gehuchtje of heel soms een groter plaatsje waar, als de bewoners geluk hebben, een supermarktje en/of een schooltje is. Het warmere voorjaarsweer heeft plaatsgemaakt voor koelere lucht en alle meren die we tegenkomen (en dat zijn er nogal wat) zijn nog bedekt met ijs. Hoe noordelijker we komen, hoe meer sneeuw er nog ligt, wat weliswaar bezig is te smelten, maar nog erg winters aandoet. In Älvdalen vinden we een verhard plaatsje op een besneeuwde camping aan de rivier de Österdalälven. We zijn de enige kampeerders maar dat maakt ons niets uit. Buiten is het koud, binnen snort het kacheltje en schenken we een kruidenbittertje in. De plannen voor de volgende dag worden besproken. We willen richting Idre rijden dichtbij de Noorse grens, wat zo’n honderd kilometer verderop ligt en waar de omgeving erg mooi is. Veel wildernis, de eerste bergen die in zicht zullen komen en als we geluk hebben, rendieren die op de weg voor ons uit sukkelen. Een paar dagen de sfeer daar opsnuiven lijkt ons wel wat. Het is rond het vriespunt wanneer we besluiten ons bed maar eens op te zoeken. Die is in dit campertje nooit ver weg en wanneer we onze ogen sluiten zien we bomen voor ons, eindeloze rijen met naaldbomen, zover als we kunnen zien. We zouden toch bijna de neiging krijgen het een en ander om te gaan zagen als zoiets je in je slaap al gaat achtervolgen.
Na een nachttemperatuur van -5 gr. breekt de volgende dag aan. We hebben ons kacheltje de hele nacht aangelaten. De zon schijnt weer door onze raampjes naar binnen en nodigt uit om door te reizen naar Idre zoals we van plan waren. Onderweg zien we behalve veel dennenbos, veel sneeuw en ijs en de eerste besneeuwde bergen die prachtig tegen de blauwe hemel afsteken. In Idre slaan we wat verse voorraad in en rijden dan door naar een camping iets verderop. Deze blijkt helaas gesloten te zijn. We wisten bijna zeker dat we hier een plaatsje zouden vinden, maar een slagboom met een bordje ‘gesloten’ erop en de weg naar de camping die onder de sneeuw is bedolven, zeggen genoeg. Na een kort beraad rijden we Idre weer in en vragen bij het toeristenbureau of we nog ergens in de buurt op een camping terecht kunnen. Deze sturen ons naar een kleine camping waar we jaren geleden ooit eens hebben gestaan. Bij aankomst blijkt er in al die jaren nog niets veranderd te zijn. Alles is nog even oud en armoedig. Oud sanitair, elektra-aansluitingen die bij ons echt niet goedgekeurd zouden worden, ¾ van de camping waar helemaal geen elektra is en niemand te zien waar je je kunt melden. Een briefje waarop staat: zoek een plaats en betaal morgen vanaf 8.00u. Het is zelfs nog hetzelfde briefje van jaren terug. Maar dat is nu juist de charme van deze landen. Alles kan en men vertrouwt erop dat je komt betalen. We installeren ons op een plekje tussen allemaal Zweden die nog de laatste stuiptrekkingen van de wintersport beleven, caravans worden opgehaald omdat het winterseizoen ten einde is, sneeuwscooters worden achterop aanhangers gehesen, een man laat zijn twee sledehonden nog even in de sneeuw uit. De wind komt nu ijskoud vanuit de bergen waaien en we wagen ons niet meer buiten. De mensen die buiten zijn zitten nog dikker ingepakt dan wijzelf zouden doen. Dat viel ons in Idre ook al op. Je zou toch zeggen dat ze meer gewend moeten zijn dan wij.
Als het morgen mooi weer is willen we als het mogelijk is naar de voet van de Njupeskär wandelen, de hoogste waterval van Zweden die in een imposante kloof naar beneden stort. Moeten we even bekijken of de waterval in dit jaargetijde te voet bereikbaar is. Daarbij rijden we langs het Fulufjället Nationaalpark, waar het uitzicht over de bossen en de bergen ‘s zomers al prachtig is, maar waar we nu ook nog wel eens wat sneeuw willen zien. Vanaf een bepaald uitzichtpunt besef je wat voor enorme wildernis er zich om je heen uitstrekt. Maar ja, eerst eens afwachten hoever we met de camper kunnen komen. Tot nu toe waren alle verharde wegen sneeuwvrij, dus we hebben goede hoop.

Rini en Elly