Beren en bevroren watervallen

Eerst even een kleine opmerking: de berichten die we plaatsen zijn vaak al van te voren geschreven en kloppen niet altijd met de datum van plaatsing op de website. Omdat we lang niet overal kunnen internetten, schrijven we de berichten alvast en zetten we ze zodra het mogelijk is op de website.

De kleine oude camping in Idre hebben we inmiddels verlaten. We hadden ons keurig aan de regels gehouden: zoek een plaats en betaal de volgende dag vanaf 8.00u. De volgende dag was er alleen niemand te vinden en na lang zoekwerk vonden we een bakje met enveloppen erin waar volgens ons het stageld in moest. Tweede probleem: hoeveel geld moesten we betalen?
Let wel, dit is heel normaal in het voor- en naseizoen, maar meestal is er toch wel ergens iemand aanwezig (dit kan variëren van iemand in huis, de schuur, op de tractor, opa, oma die geen woord engels verstaan, enz.) of er hangt een tabel met tarieven. Nou ja, het biedt wel afwisseling.
Maar goed, na dit alles gaan we begeleid door een stralend zonnetje op weg naar Fulufjället Nationaal Park en de waterval Njupeskär die in dit park ligt. De vergezichten onderweg zijn al veelbelovend en we borrelen bijna over van enthousiasme bij het zien van zoveel ongerepte wildernis. Fulufjället is aangesloten bij PanParks, een organisatie die mens en natuur dichter bij elkaar wil brengen zonder dat de natuur hiervan schade ondervindt. De parken moeten ook aan bepaalde criteria voldoen, zoals bijv. de grootte van het gebied waar nog wel enige exploitatie mag plaatsvinden en het deel dat geen enkele vorm van exploitatie mag bevatten en dieren en planten ongehinderd kunnen leven. Ieder park moet een gedeelte bevatten dat nog niet is aangetast door wat voor vorm van menselijk ingrijpen dan ook en dus eeuwenoude elementen en sporen kan bevatten. Er zijn PanParks verspreid door heel Europa en de bedoeling is dat er nog meer bijkomen. Sommige van deze parken hebben een infocentrum waar je veel te weten kunt komen over de omgeving. Zo ook Fulufjället. Daar hebben we gevraagd of het lopend te doen is naar de waterval Njupeskär. Er lag namelijk nog behoorlijk wat sneeuw. Naar Nederlandse maatstaven zelfs veel. De dame achter de balie zei dat het prima te doen was zolang we maar op het pad bleven, want ernaast zakte je tot je knieën in de sneeuw. Het was ook makkelijk het pad te blijven volgen door de voetstappen van alle voorgaande bezoekers. Onszelf in de juiste wandeloutfit gehesen en op pad! Prachtig al die sneeuw, alsof we op wintersport waren en dan ook nog met een heerlijk zonnetje erbij. Het pad was inderdaad niet moeilijk te volgen, al was het hier en daar wat bevroren en dus glad en af en toe wat steil, maar na niet al te lange tijd kwam de waterval in zicht. Deze bleek nog bevroren te zijn en dat hadden we stiekem wel een beetje gehoopt maar niet echt verwacht. Echt schitterend, aan de voet van een 93 mtr. hoge waterval staan en dan al dat ijs gewoon zien blijven hangen waar water hoort te stromen. Bovendien ligt de waterval in een enorme kloof wat een imposant effect geeft. Na veel bewonderende blikken te hebben geworpen en de nodige foto’s te hebben gemaakt beginnen we aan de terugweg. Er stond een mooi infobord met de wandelroute erop en die gaf aan dat we een andere route naar het infocentrum terug konden nemen. Daar zijn we altijd wel voor te porren. Niet zo’n goed idee achteraf. Het pad was wel te herkennen aan voetstappen maar de sneeuw was zo zacht dat we er tot aan onze knieën in zakten, ondanks dat we, zoals geadviseerd, op het pad bleven. Dat is één keer leuk, maar niet iedere keer weer. Aangezien we al een heel eind gevorderd waren en teruggaan niet echt een optie meer was, zijn we maar doorgestrompeld en aan de voetstappen van voorgangers te zien hadden die er ook behoorlijk moeite mee gehad. Na veelvuldig het k-woord gebruikt te hebben (door Elly) zagen we er uiteindelijk maar de humor van in en tijgerden we sommige stukken die echt niet begaanbaar waren. We zouden in een of ander survivalprogramma zeker niet misstaan. De humor vergaat je alleen een beetje als je denkt dat je berensporen ziet, zeker zo met je neus vlak boven de grond zijn ze niet zo moeilijk te herkennen. Beren zijn vaste bewoners van dit gebied. Gelukkig weten we inmiddels wat we beslist wel en niet moeten doen mocht er een ons pad kruisen, maar of we ons dat nog herinneren als er werkelijk een voor onze neus staat? Je moet het dier laten weten dat je er bent door geluid te maken, zodat hij niet schrikt. (zodat hij niet schrikt??) Nooit hard wegrennen of in bomen klimmen, daar is de beer veel handiger in dan jijzelf. En zo zijn er nog wel meer tips. Mocht hij nu echt achter je aan lopen dan moet je iets op de grond laten vallen, een kledingstuk of iets anders, dan blijft hij daar nieuwsgierig naar staan kijken en aan ruiken (lijken ons sokken wel geschikt voor, maar ja, voordat je je schoenen uit hebt…) en dan moet jij voorzichtig bij hem weglopen. En als dat allemaal niets wordt, dan moet je voor dood op de grond gaan liggen. Staat er in de folder met tips dat je eerst moet genieten van het moment dat je een beer ziet, want er zijn niet veel mensen die er een te zien krijgen. Tja, als je het zo bekijkt…
Gelukkig zijn we heelhuids bij de camper teruggekomen en was het een prachtige wandeling met mooie fotomomenten. Eind van de middag rijden we bij Fulufjället vandaan en stuiten we op een kleine camping tegen het Nationale Park aan. Daar besluiten we de rest van het weekend door te brengen. De volgende dag wandelen we een beetje in de omgeving en wanneer we buiten bij de camper zitten komt er een man op een quad aangereden die bij ons stopt. Hij blijkt een Nederlander te zijn die een eindje verderop samen met zijn vrouw/partner een park met stuga’s (hutten) beheert die te huur zijn. Hij nodigt ons uit om wat later op de dag een kijkje te komen nemen en dat doen we dan ook. Het is een prachtig huttenpark met gezellige, volledig ingerichte huisjes, vooral op de wintersport afgestemd, en een hoofdgebouw waar alle info over de omgeving te vinden is en ski’s te huur zijn e.d. We maken kennis met zijn zeer vriendelijke en behulpzame Zweedse vrouw die heel goed Nederlands blijkt te spreken. Na jaren van hectiek en veel geld verdienen hadden ze beiden het gevoel dat er meer was in het leven dan druk zijn en alles kunnen kopen wat je wilt. Ze besloten iets anders met hun leven te gaan doen en stuiten op dit project waar een beheerdersechtpaar werd gezocht. Het huttenpark is een onderdeel van PanParks en voldoet aan bepaalde normen op het gebied van milieu en natuurbescherming, zo worden alle hutten verwarmd via aardverwarming, en zijn het vooral rustzoekers en natuurliefhebbers die hier aan hun trekken komen.
Voor info: www.panparksaccomodation.com Het park heet Fulufjällsbyn.
Met armen vol folders en verdere info keren we terug naar onze camper. Onder het genot van een wijntje blikken we terug op een zeer geslaagd weekend. Fulufjället, een echte aanrader!

Vandaag, maandag dus, verlaten we het gebied van Fulufjället, slaan in Idre voorraad in, zorgen dat de dieseltank van de camper gevuld is en trekken het volgende niet dichtbevolkte gebied in. Vanuit Idre zetten we de reis voort door een prachtige, onder sneeuw bedekte bergachtige omgeving naar Grövelsjön, rijden dan langs het immense dichtgevroren Femundmeer (het gebied waarmee we in de Kampioen stonden) naar Sømadålen, hobbelen 6 km. over een onverharde weg naar een camping waar we eigenlijk ieder jaar een paar dagen verblijven. De eigenaren zijn zo ontzettend aardig, alleen daarom komen we al terug. Er is niemand te zien bij de campingreceptie en we gaan maar gewoon weer ergens op een plekje staan, ons verbazend over de hoeveelheid sneeuw die overal nog ligt en die de omgeving er zo anders uit doet laten zien dan we gewend zijn, maar zeker net zo mooi!

Rini en Elly