Van wintertaferelen naar lentekriebels

Daar zijn we weer, dit keer vanuit Ljusdal, Oost-Zweden. Het is prachtig zonnig weer. Eigenlijk hebben we bijna iedere dag zon. ‘s Nachts vriest het nog licht maar overdag schieten de temperaturen omhoog en genieten we van perfect voorjaarsweer. Sømadålen in Noorwegen hebben we achter ons gelaten, al ging dat wel wat moeizaam. De bevroren ondergrond op de camping bleek bij vertrek toch niet meer zo bevroren te zijn als we dachten en helaas kwamen we voor de tweede keer deze reis nog net even vast te zitten. De eigenaresse van de camping bleek prima een enorme tractor te kunnen besturen en heeft ons het pad opgetrokken, waarbij tijdens een eerste poging de sjorband knapte. Met onze eigen sjorband, die we altijd bij ons hebben en in een veel betere conditie verkeert, was het goed te doen. Dit soort dingen komt veel vaker voor in dit jaargetijde en de eigenaar keek er niet van op. Ze zullen het wel gewend zijn. Hoe dan ook, we zijn de grens weer overgestoken naar het buurland Zweden. Vanuit Sømadålen rijden we via Idre door de besneeuwde bergen naar Lofsdalen. Langs de kant van de weg passeren we een kraal (we denken dat het zo genoemd wordt) waar rendieren bijeen worden gedreven om ze te merken. In tegenstelling tot onze andere vakanties hebben we deze reis nog geen rendier gezien, maar niet getreurd, Rini vindt vlakbij de kraal een paar stukken rendiergewei waarvoor je in souvenirwinkels grof geld moet betalen. Dat worden decoratiestukken voor ons terras thuis of misschien zelfs in de woonkamer. We bereiken Lofsdalen, een wintersportplaats waar we een plekje op een camping grenzend aan het nog flink bevroren Loffsjön vinden. Er kan in de omgeving nog volop gelanglauft worden en daar profiteren sommige mensen op de camping dan ook van. De volgende ochtend begint alweer stralend (we raken nog verwend) en we bekijken vanaf een afstandje een paar ijsvissers die met een enorme boor gaten maken in het bevroren meer en daar al vissend hun geluk beproeven. Halverwege de ochtend verlaten we Lofsdalen en het berggebied en zakken een flink eind af richting het oosten. We hebben besloten dat, hoe mooi het ook is, we voorlopig wel genoeg sneeuw hebben gezien en we zin hebben aan wat meer groen en andere bezienswaardigheden. In het oosten van Zweden zijn we nog nooit geweest en ook daar schijnt genoeg te doen en te zien te zijn. Het lijkt ons wel wat om naar een totaal ander gebied af te reizen en de weg erheen is nieuw voor ons. Wat ons opvalt is dat langs de weg de wegwijzers met bezienswaardigheden bijna altijd direct bij de afslag naar de bezienswaardigheid toe staan en op die manier missen we nogal eens het een en ander. Je kunt niet altijd zomaar stoppen of keren. Regelmatig roep ik tegen Rini: Hé, hier is dit te zien of dat te doen! Hè, nu zijn we er alweer voorbij.’
Voor heel veel dingen moet je onverharde weggetjes op en dat lijkt ons niet zo’n goed idee zolang het hier en daar nog drassig is door smeltende sneeuw. Wel stuiten we onderweg op het plaatsje Älvros waar we een 16e eeuwse kerk bekijken waar de klokkentoren niet bovenop de kerk gebouwd is, maar er naast staat. Er tegenover staat een oude houten boerderij met bijgebouwen waarvan alle info die aan de houten gebouwen gespijkerd is alleen in het Zweeds is. We ontcijferen gedeeltes, maar hoe oud het gebouw nu precies is weten we nog steeds niet. Wel staat er een infobord in meerdere talen dat de weg die we volgen iets te maken heeft met een of andere viking, genaamd Härjulf, uit de 9e eeuw die ook zo ongeveer deze route gevolgd heeft. Het gebied Härjedalen, dat wij net verlaten hebben, schijnt naar hem vernoemd te zijn en hij zou daar ergens een plaats gesticht hebben. We vervolgens onze weg richting Ljusdal dat niet ver van de Zweedse oostkust af ligt. Het landschap wordt lieflijker maar beslist niet saai. Bossen, meren en akkergebied wisselen elkaar af en overal steken de beboste heuvels bovenuit. Hier en daar hebben we een fraai doorkijkje naar de Ljusnanrivier die langs de weg meekronkelt. Bij Lassekrog, wat zowaar van te voren staat aangegeven langs de weg, stoppen we. Lassekrog is al sinds de 17e eeuw een herberg. Ernaast is een authentiek houthakkersdorpje neergezet met alle info alweer alleen maar in het Zweeds. Oude houten gebouwtjes uit de jaren 1920/30 staan er uitgestald, evenals sleden met boomstammen erop en attributen die vroeger werden gebruikt door de houthakkers. De verblijven van de houthakkers variëren van niet meer dan een hutje opgetrokken uit keien en bedekt met mos tot blokhutten waar grotere groepen tegelijk in ondergebracht konden worden. De inrichting is zeer schamel te noemen. Slapen deed men op houten britsen dicht tegen elkaar aan. Er was meestal nog wel een tafel maar geen krukjes of iets dergelijks om op te zitten en altijd, hoe klein het hutje ook was, een vuurplaats(je) waar gekookt kon worden of een vuur voor de warmte aangelegd kon worden. De hutten waren donker van binnen en koel als een kelder. Weinig comfort en gezelligheid dus. Soms was er nog een afgescheiden plaats voor een of twee paarden of een aparte stal ernaast. Een hard leven lijkt ons. De houthandel was vroeger een belangrijke bron van inkomsten en ook nu is de houtindustrie niet uit Zweden weg te denken. Regelmatig denderen vrachtwagens vol met boomstammen voorbij.
Halverwege de middag bereiken we Ljusdal, een behoorlijk plaatsje aan de Ljusnanrivier. We steken de rivier over om onze volgende stopplaats te bereiken, een camping aan het water.
We worden verwelkomd door twee zwaaiende jongetjes die nog Nederlands spreken ook. De camping blijkt in het bezit te zijn van een Nederlands echtpaar met drie kleine kinderen die vorig jaar mei vanuit Volendam hier zijn komen wonen. We worden hartelijk verwelkomd en vinden een mooi plaatsje aan de rand van de camping met een panoramazicht over het water, en internet! Kunnen we weer skypen met de kinderen en ons kleinkind en de website updaten. De temperatuur is hier een stuk milder dan in de bergen en ‘s avonds steken we eindelijk voor het eerst ons bbq-tje aan. En terwijl we nog lang buiten zitten genieten we van de zonsondergang en nemen nog een glaasje wijn, beseffend dat we geluksvogels zijn om zoiets als dit te mogen doen.

Rini en Elly