Laplandse avonturen
Door: Rini en Elly
Blijf op de hoogte en volg rini en elly
21 Mei 2009 | Zweden, Jokkmokk
Sinds onze laatste belevenissen op onze website zijn we al heel wat kilometers en bezienswaardigheden verder. Het zal nog wel vaker voorkomen dat we een tijdje niets op de website plaatsen en dan ineens een heleboel tegelijk. Sommige campings beloven namelijk draadloos internet en dan werkt het niet zoals het hoort en voordat we dan weer ergens zijn waar het wel mogelijk is… Laura, bedankt voor het berichtje dat je op de site geplaatst hebt toen we geen internet hadden! Ik zal proberen het een en ander te beschrijven van wat we zoal meegemaakt hebben.
Onderweg stoppen we zo nu en dan bij een supermarkt voor onze verse boodschappen. In een van de supermarkten loopt een man met een enorme dolk in een houder aan zijn riem boodschappen te doen en even later komt er nog een binnen met hetzelfde formaat dolk. Zijn er soms beren in het dorp gesignaleerd of is het vechten wie de laatste koopjes mee mag nemen? In ieder geval steekt ons survivalmes er maar karig tegen af. Ikzelf (Elly) heb een theorie over de dolken ontwikkeld, namelijk dat sommige mannen ter compensatie een grote dolk bij zich dragen. Dat hoe groter de dolk, hoe kleiner zijn mannelijkheid is, om het maar even netjes te zeggen. Dat is een theorie die ik echter nog niet heb kunnen bewijzen…
Op weg naar het stadje Vilhelmina passeren we de grens van Zweeds Lapland en zien prompt onze eerste rendieren van deze reis. We pikken de E45, een van de hoofdwegen van Zweden, op. Stel je niets voor van deze hoofdweg, het aantal auto’s dat je per uur op deze tweebaansweg tegenkomt is op een hand te tellen en het wegdek is bedroevend slecht door de schade die de strenge vorst veroorzaakt heeft. In Vilhelmina stoppen we bij een tankstation waar een autootje met Zweeds nummerbord voor ons staat met drie meiden erin. Ze zwaaien naar ons en we zeggen tegen elkaar dat het wel weer Nederlanders zullen zijn. En dat is inderdaad zo. Twee van de meiden studeren in Zweden en de derde is bij hen op bezoek. We zijn de eerste Nederlanders die ze sinds drie maanden hebben gezien en we kletsen even gezellig met hen, waarna we ieder onder gezwaai en getoeter weer een kant op gaan.
Halverwege de middag stoppen we bij een mooi gelegen parkeerplaats met picknickbanken aan een rivier. Als we het terrein oprijden blijkt daarachter een camping te liggen. We kijken elkaar aan en hebben allebei dezelfde gedachte: waarom doorrijden als dit je praktisch aangeboden wordt? Er staat al een Duitser met een caravan, dus gaan we in de erbij gelegen kiosk vragen we of we een nachtje kunnen blijven. De vriendelijke man achter de balie zegt dat het wel kan, al is de camping nog niet officieel geopend. Volgens mij gaan we dat laatste op deze reis meer horen. Er wordt cash afgerekend, want we zijn er inmiddels achter gekomen dat er hier nogal eens met de boekhouding wordt gesjoemeld, zeker als het seizoen nog niet is begonnen. We hebben al heel wat campingeigenaren op die manier gespekt, werken dus mee aan fraude maar betalen vaak wel een zacht prijsje voor een overnachting.
De volgende dag vinden we in Arvidsjaur, een stadje zo’n 150km. onder de poolcirkel, een mooie, ruime camping met alles erop en eraan, inclusief goed internet en zelfs gratis gebruik van de sauna. Hier willen we een paar dagen blijven, niet alleen vanwege de voorzieningen maar ook omdat het hier heerlijk voorjaarsweer is en we ‘s morgens al buiten in de zon kunnen ontbijten. ‘s Avonds wordt het pas om 23.00u. schemerig en ‘s nachts om 3.00u. komt de zon alweer op. Dat is even wennen, maar het hoort bij Lapland en Lapland betekent in het voorjaar: licht.
Wanneer we na een paar plezierige dagen in Arvidsjaur verder reizen passeren we de poolcirkel bij Jokkmokk. 10 jaar geleden hebben we samen met onze kinderen op dezelfde plaats gestaan, alleen is er wel het een en ander veranderd in die 10 jaar. Er staan grote nieuwe infoborden over de poolcirkel en sommige dingen die er toen stonden zijn nu weg. Een eindje verderop vinden we een mooie overnachtingplaats aan een meer waar we samen met een andere camper gaan staan. Daar komen plotseling twee brandweerwagens bij ons staan en worden er twee brandweermannen in waterdichte drijfpakken gehesen. De twee mannen gaan met een slee die als glijdende/drijvende brancard dient het niet meer helemaal bevroren meer op en laten zich in het ijskoude water zakken om elkaar er daarna weer uit te hijsen. Vanaf de kant probeert men de brancard met ‘slachttofffer’ erop via een lijn het droge op te trekken. Het blijkt een oefening van de brandweer uit Jokkmokk te zijn. Alleen al het kijken naar de twee mannen in het ijskoude water bezorgt ons al kippenvel, maar wel leuk om eens mee te maken hoe zoiets in zijn werk gaat. Even later rijden ze weg en laten ten afscheid de sirene even loeien.
Na dit evenement slenteren we naar de enorme hoeveelheid infoborden die er op deze plek staan en ons allerlei informatie over Lapland geven. Wie Lapland zegt, zegt ’wildernis’. Een van de laatste ongerepte en gelukkig ook beschermde natuurgebieden van Europa en dat trekt ons wel aan. Het bezorgt je het gevoel dat je op ontdekkingstocht wilt gaan, dus: hello wilderness, here we come!
Rini en Elly
Onderweg stoppen we zo nu en dan bij een supermarkt voor onze verse boodschappen. In een van de supermarkten loopt een man met een enorme dolk in een houder aan zijn riem boodschappen te doen en even later komt er nog een binnen met hetzelfde formaat dolk. Zijn er soms beren in het dorp gesignaleerd of is het vechten wie de laatste koopjes mee mag nemen? In ieder geval steekt ons survivalmes er maar karig tegen af. Ikzelf (Elly) heb een theorie over de dolken ontwikkeld, namelijk dat sommige mannen ter compensatie een grote dolk bij zich dragen. Dat hoe groter de dolk, hoe kleiner zijn mannelijkheid is, om het maar even netjes te zeggen. Dat is een theorie die ik echter nog niet heb kunnen bewijzen…
Op weg naar het stadje Vilhelmina passeren we de grens van Zweeds Lapland en zien prompt onze eerste rendieren van deze reis. We pikken de E45, een van de hoofdwegen van Zweden, op. Stel je niets voor van deze hoofdweg, het aantal auto’s dat je per uur op deze tweebaansweg tegenkomt is op een hand te tellen en het wegdek is bedroevend slecht door de schade die de strenge vorst veroorzaakt heeft. In Vilhelmina stoppen we bij een tankstation waar een autootje met Zweeds nummerbord voor ons staat met drie meiden erin. Ze zwaaien naar ons en we zeggen tegen elkaar dat het wel weer Nederlanders zullen zijn. En dat is inderdaad zo. Twee van de meiden studeren in Zweden en de derde is bij hen op bezoek. We zijn de eerste Nederlanders die ze sinds drie maanden hebben gezien en we kletsen even gezellig met hen, waarna we ieder onder gezwaai en getoeter weer een kant op gaan.
Halverwege de middag stoppen we bij een mooi gelegen parkeerplaats met picknickbanken aan een rivier. Als we het terrein oprijden blijkt daarachter een camping te liggen. We kijken elkaar aan en hebben allebei dezelfde gedachte: waarom doorrijden als dit je praktisch aangeboden wordt? Er staat al een Duitser met een caravan, dus gaan we in de erbij gelegen kiosk vragen we of we een nachtje kunnen blijven. De vriendelijke man achter de balie zegt dat het wel kan, al is de camping nog niet officieel geopend. Volgens mij gaan we dat laatste op deze reis meer horen. Er wordt cash afgerekend, want we zijn er inmiddels achter gekomen dat er hier nogal eens met de boekhouding wordt gesjoemeld, zeker als het seizoen nog niet is begonnen. We hebben al heel wat campingeigenaren op die manier gespekt, werken dus mee aan fraude maar betalen vaak wel een zacht prijsje voor een overnachting.
De volgende dag vinden we in Arvidsjaur, een stadje zo’n 150km. onder de poolcirkel, een mooie, ruime camping met alles erop en eraan, inclusief goed internet en zelfs gratis gebruik van de sauna. Hier willen we een paar dagen blijven, niet alleen vanwege de voorzieningen maar ook omdat het hier heerlijk voorjaarsweer is en we ‘s morgens al buiten in de zon kunnen ontbijten. ‘s Avonds wordt het pas om 23.00u. schemerig en ‘s nachts om 3.00u. komt de zon alweer op. Dat is even wennen, maar het hoort bij Lapland en Lapland betekent in het voorjaar: licht.
Wanneer we na een paar plezierige dagen in Arvidsjaur verder reizen passeren we de poolcirkel bij Jokkmokk. 10 jaar geleden hebben we samen met onze kinderen op dezelfde plaats gestaan, alleen is er wel het een en ander veranderd in die 10 jaar. Er staan grote nieuwe infoborden over de poolcirkel en sommige dingen die er toen stonden zijn nu weg. Een eindje verderop vinden we een mooie overnachtingplaats aan een meer waar we samen met een andere camper gaan staan. Daar komen plotseling twee brandweerwagens bij ons staan en worden er twee brandweermannen in waterdichte drijfpakken gehesen. De twee mannen gaan met een slee die als glijdende/drijvende brancard dient het niet meer helemaal bevroren meer op en laten zich in het ijskoude water zakken om elkaar er daarna weer uit te hijsen. Vanaf de kant probeert men de brancard met ‘slachttofffer’ erop via een lijn het droge op te trekken. Het blijkt een oefening van de brandweer uit Jokkmokk te zijn. Alleen al het kijken naar de twee mannen in het ijskoude water bezorgt ons al kippenvel, maar wel leuk om eens mee te maken hoe zoiets in zijn werk gaat. Even later rijden ze weg en laten ten afscheid de sirene even loeien.
Na dit evenement slenteren we naar de enorme hoeveelheid infoborden die er op deze plek staan en ons allerlei informatie over Lapland geven. Wie Lapland zegt, zegt ’wildernis’. Een van de laatste ongerepte en gelukkig ook beschermde natuurgebieden van Europa en dat trekt ons wel aan. Het bezorgt je het gevoel dat je op ontdekkingstocht wilt gaan, dus: hello wilderness, here we come!
Rini en Elly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
